အခမ္းအနားကိုတက္ေရာက္လာတဲ့စာေရးဆရာႀကီးမ်ားနဲ႔စာေပမိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။
ဒီေန႔ျဖဴးၿမိဳ႔မိတ္ေဆြမ်ားစာၾကည့္အသင္းစာေပဆုေပးပြဲမွာစကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္၀မ္းသာပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ စာေပဆုေပးပြဲဟာ ထူးျခားတဲ့ လကၡဏာႏွစ္ခ်က္ကို ေဆာင္ပါတယ္။ တခ်က္ကေတာ့ ဒီစာေပဆုဟာစာဖတ္သူမ်ားကေပးတဲ့ဆုျဖစ္လို႔ပါပဲ။ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ျဖဴးၿမိဳ႔မိတ္ေဆြမ်ားစာၾကည့္တိုက္အသင္းကအမႈေဆာင္လူငယ္မ်ားဟာသူတို႔ၿမိဳ႔မွာမလုပ္ဘဲသူမ်ားရပ္႐ြာစာေရးဆရာေတြ ႐ွိရာကိုလာၿပီး ဆုေပးတဲ့ပြဲ ျဖစ္လို႔ပါ။သူမ်ားရပ္႐ြာမွာကိုယ္ကအိမ္သည္လုပ္ၿပီးဧည့္သည္ေတြကိုဖိတ္ေခၚက်င္းပရတာဟာေတာ္ေတာ္စြန္႔စားရတဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ေတာ္ေတာ္တာ၀န္ႀကီးတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဆုေပးပြဲဟာ ထူးျခားတဲ့ လကၡဏာႏွစ္ခ်က္႐ွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အမွန္ကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ဟာဒီစင္ျမင့္ေပၚကိုတက္ေရာက္ၿပီးေဟာေျပာစရာအေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး။ ဒီစင္ျမင့္ေနရာဟာကၽြန္ေတာ့္ေနရာမဟုတ္ပါဘူး။ေ႐ွ႔တန္းမွာထိုင္ေနၾကတဲ့ဆရာႀကီးတက္တိုး၊ဆရာမႀကီးေဒၚႏုယဥ္၊ဆရာႀကီး ထင္လင္း၊ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ေန၀င္းတို႔ရဲ႔ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔သာလွ်င္ ဒီေနရာမွာ ရပ္ၿပီး ေျပာသင့္ပါတယ္။ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြဟာအသက္အားျဖင့္၊ဂုဏ္အားျဖင့္၊ပညာအားျဖင့္ကၽြန္ေတာ့္ထက္ႀကီးျမင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။တကယ္ေတာ့ဒီေနရာဟာသူတို႔ရပ္ေျပာရမယ့္ေနရာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ဆရာႀကီးေတြဟာအသက္ကလည္းႀကီး၊(အဂၤလိပ္ေတြေျပာေလ့႐ွိသလို)"ရက္စက္ေသာ တိတ္ဆိတ္မႈ" ကိုလည္းေဆာင္ေနၾကတဲ့အတြက္အသက္မႀကီးတႀကီးျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္က"ရက္စက္ေသာဆူညံမႈ"ကိုျပဳလုပ္ေနရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္မို႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔"ရက္စက္ေသာဆူညံမႈ"အတြက္ခြင့္လႊတ္ပါရန္ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဒီအခန္းအနားမွာေဟာေျပာဖို႔အခ်က္ငါးခ်က္ေလာက္ကိုစိတ္ထဲမွာမွတ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့......
(၁)စာအုပ္ဆိုတာဘာလဲ၊
(၂)စာကိုဘယ္လိုဖတ္ၾကမလဲ၊
(၃)ဘယ္လိုအခ်ိန္အခါမွာဘယ္လိုစာေတြကိုဖတ္ၾကမလဲ၊
(၄)ဘယ္အ႐ြယ္မွာစာဖတ္ရင္ဘယ္လိုအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကိုရေစသလဲဆိုတာနဲ႔
(၅)စာဖတ္ရာမွာဘယ္လိုသေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ဖတ္ရမလဲဆိုတဲ့အခ်က္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအခ်က္ေတြဟာကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲက၊ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲကထြက္လာတဲ့အေတြးေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာသမား ပညာ႐ွိႏွစ္ဦးက ေျပာခဲ့တဲ့ အဆိုအမိန္႔မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္သားထားတဲ့ အခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္သေဘာက်လြန္းလို႔စာအုပ္ထဲမွာမွတ္သားထားၿပီး မၾကာခဏ ျပန္ဖတ္ေလ့႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္အေတြးေတြကိုေျပာတာထက္ပညာ႐ွိမ်ားရဲ႔အဆိုအမိန္႔ကပိုၿပီးတန္ဘိုး႐ွိတဲ့အတြက္ဒီအခ်က္မ်ားကိုေဖာက္သည္ခ်ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီပညာ႐ွိႏွစ္ဦးကေတာ့၁၉ရာစုမွာေပၚထြန္းခဲ့တဲ့အဂၤလိပ္စာေပအႏုပညာေ၀ဖန္ေရးဆရာ၊ပန္းခ်ီေ၀ဖန္ေရးဆ ရာ၊ဗိသုကာေ၀ဖန္ေရးဆရာ၊စာတမ္းဆရာဂၽြန္ရပ္စကင္းျဖစ္ပါတယ္။ေနာက္ပညာ႐ွိတဦးကေတာ့ ၁၇ ရာစုႏွစ္က ေပၚခဲ့တဲ့တ႐ုတ္စာဆိုက်န္းေက်ာက္ရဲ႔အဆိုအမိန္႔ျဖစ္ပါတယ္။သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႔အဆိုအမိန္႔ေတြကိုေပါင္းၿပီးကၽြန္ေတာ္ ေျပာသြားပါမယ္။
(၁)စာအုပ္ဆိုတာဘာလဲ။
ပညာ႐ွိတေယာက္၊စာေရးဆရာတေယာက္က႐ိုးသားစြာနဲ႔ေစတနာ႐ွိစြာေရးသားထားတဲ့စာပုဒ္ဟာစာအုပ္တအုပ္ပါပဲ။စာအုပ္ေတြထဲမွာမေကာင္းတာေတြ၊အေပၚယံက်တာေတြ၊ကေရာ္ကမယ္ေရးထားတာေတြ၊ဟန္လုပ္ေရးထားတာေတြ၊ ပါေကာင္းပါႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က မွန္ကန္စြာဖတ္တတ္လို႔႐ွိရင္ အဲဒီအထဲမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အပိုင္းအစေတြေတြ႔လိမ့္မယ္။အဲဒီအပိုင္းအစေတြဟာစာအုပ္ပဲ။
စာအုပ္အမ်ိဳးအစားအားလံုးကိုခြဲၾကည့္လိုက္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္။ တမ်ိဳးက ခုေလာေလာဆယ္ ဖတ္ရမယ့္စာအုပ္၊ ခုနာရီပိုင္းသာခံတဲ့စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ေနာက္တမ်ိဳးကေရ႐ွည္ဖတ္ရမယ့္စာအုပ္၊ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္းခံတဲ့စာအုပ္ျဖစ္တယ္။နာရီပိုင္းသာခံတဲ့စာ၊ခုခ်က္ခ်င္းဖတ္ရမယ့္စာဆိုတာကေတာ့ဗဟုသုတကို ေပးတဲ့စာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းစာတို႔၊ဂ်ာနယ္တို႔ဟာတေန႔လံုးဖတ္ရမယ့္စာေတြမဟုတ္ပါဘူး။ မနက္ပိုင္း ဖတ္လိုက္ရင္ ကုန္သြားတာပဲ။ ေခတ္တိုင္ခံတဲ့စာဆိုတာကေတာ့ခံစားခ်က္၊အေတြးအေခၚကိုလွံဳ႕ေဆာ္ေပးတဲ့စာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ အမိ်ဳးအစားႏွစ္ခုကို ရပ္စကင္းက ေနာက္တနည္း ေျပာပါေသးတယ္။ အသံကို ပြါးေစတဲ့စာအုပ္နဲ႔ အသံကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္လို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ အသံကို ပြါးေစတဲ့ စာအုပ္ဆိုတာ လူေပါင္းမ်ားစြာကို တခါတည္း မေျပာႏိုင္တဲ့အတြက္၊ တေနရာတည္းမွာ ေျပာလိ႔ုမရတဲ့အတြက္ ကူးယူပံုႏွိပ္ၿပီး ေျပာရတာ။ တိုင္း မဂၢဇင္းတို႔၊ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ သတင္းမဂၢဇင္းေတြဟာ တခ်ိန္တည္း၊ တေနရာတည္းမွာ ေျပာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အဲဒီအထဲမွာပါတဲ့သတင္းေတြကိုပြါးၿပီး၊ကူးယူၿပီးျဖန္႔ေ၀ရတယ္။ဒါေၾကာင့္မို႔အသံကိုပါြးေစတဲ့စာအုပ္လို႔ရပ္စကင္းကေခၚပါတယ္။အသံကိုထိမ္းသိမ္းေပးတယ္ဆိုတဲ့စာအုပ္ကေတာ့အေတြးအေခၚမ်ား၊အဆိုအမိန္႔မ်ား၊ခံစားခ်က္ မ်ားကိုေနာင္မွာမေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ေနာင္လာေနာက္သားေတြ မွတ္ႏိုင္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။
ဒီႏွစ္မ်ိဳးကိုပဲရပ္စကင္းကေနာက္တနည္းထပ္ေျပာပါေသးတယ္။စကားေျပာထားတဲ့စာအုပ္နဲ႔စာေရးထားတဲ့စာ အုပ္လို႔သူကေခၚပါတယ္။စကားေျပာထားတဲ့စာအုပ္ဆိုတာမႏွစ္ကဒီေနရာမွာဘယ္လိုရာသီဥတု႐ွိခဲ့တယ္။လမ္းပန္းကဘယ္လို႐ွိတယ္။စားေသာက္ဆိုင္ကဘယ္ႏွစ္ဆိုင္႐ွိတယ္၊ဘယ္နားမွာဘာဘုရား႐ွိတယ္ဆိုတဲ့စာမ်ိဳးေတြပါ။သူတို႔ အဲဒီလိုစာေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ လွပခန္႔ညားတဲ့ သားေရဖံုးႀကီးေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားသည္ ျဖစ္ေစ၊ အဲဒီစာအုပ္ဟာ တကယ့္စာအုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာျပထားတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ တကယ့္စာအုပ္ကေတာ့ ေရးျပထားတဲ့၊ဖတ္ၿပီးသိ႐ံုေရးထားတဲ့ အရာမဟုတ္ဘဲ ဖတ္ၿပီး ခံစားရေအာင္ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္လို႔ ေျပာတယ္။
သုတစာေပနဲ႔ ရသစာေပကို ေျပာတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ဟာ အမ်ိဳးအစားခြဲလိုက္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္။ တမ်ိဳးက ေရတိုခံတဲ့ စာအုပ္နဲ႔ ေနာက္တမ်ိဳးက ေရ႐ွည္ခံတဲ့ စာအုပ္၊ တနည္းေျပာရရင္ သုတစာအုပ္နဲ႔ ရသစာအုပ္။ ဒါပါပဲ။
ဒီေနရာမွာေရတိုခံတဲ့စာအုပ္ဟာမေကာင္းဘူး၊ေရ႐ွည္ခံတဲ့စာအုပ္ဟာေကာင္းတယ္လို႔အဆိုးအေကာင္းေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးဟာစာေကာင္းခ်ည္းပဲ။ဒါေပမယ့္တမ်ိဳးကေရတိုအတြက္ဖတ္တာ။သုတအတြက္ဖတ္တာ။ ေနာက္တမ်ိဳးကေရ႐ွည္အတြက္ဖတ္တာ၊ရသအတြက္ဖတ္တာ၊အဲဒါကိုေျပာေနတာ။
(၂)စာကိုဘယ္လိုဖတ္ၾကမလဲ။
စာဖတ္တဲ့လူတေယာက္ဟာေ႐ႊတြင္းတူးသမားတေယာက္နဲ႔တူတယ္။ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရင္လွ်ပ္စစ္ စြမ္းအားစုေတြဟာ ေျမႀကီးထဲမွာ ႐ွိတဲ့ ေ႐ႊေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ တခါတည္း ေတာင္ထိပ္ေပၚ အသင့္ျဖစ္ေနေအာင္ အလြယ္တကူပို႔မေပးလိုက္သလဲ။ဘာျဖစ္လို႔ေျမႀကီးထဲမွာဟိုတစသည္တစ႐ွိေနရသလဲလို႔မခ်င့္မရဲျဖစ္ခ်င္စရာပဲ။ ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေ႐ႊတူးရတာ မလြယ္ေပဘူးလား။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တူးလိုက္ရတာ။ ေျမေအာက္မွာ အနက္ႀကီး အခ်ိန္ကုန္ရတယ္။ လူပင္ပန္းရတယ္။ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ရတယ္။ တခါတေလမွာ ဘာမွမရဘဲအခ်ည္းႏွီးျဖစ္ရတယ္။
သဘာ၀ႀကီးဟာေ႐ႊေတြကိုေျမႀကီးပတ္ၾကားအက္ေတြမွာဟိုတစသည္တစနည္းနည္းစီပဲသိုမွီးထားတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာဘာ႐ွိတယ္ဆိုတာဘယ္သူမွမေျပာႏိုင္ဘူးပင္ပန္းႀကီးစြာရက္ေပါင္းမ်ားစြာတူးေပမယ့္ေ႐ႊေလးတစကိုရခ်င္မွရတာ။ပညာ႐ွိေတြရဲ႔ အေကာင္းဆံုးေသာ အသိဥာဏ္ ပညာေတြဟာလည္း ထိုနည္း လည္းေကာင္းပဲ။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ေကာင္းတအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ ရလိမ့္မယ္။ ငါဟာ ေ႐ႊတူးသမားတေယာက္လိုလုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။ကိုယ့္ေပါက္တူးေတြ၊ေဂၚျပားေတြ၊လက္နက္ကရိယာေတြေကာင္းရဲ႔လား။ က်န္းမာေရး ေကာင္းရဲ႔လား။ စိတ္ဓါတ္ၾကံ့ခိုင္ရဲ႔လား။ အဲဒီေမးခြန္းေတြ ေမးဖို႔ လိုတယ္။ ဒီေမးခြန္းေတြဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ခင္ဗ်ားခြဲေခ်ထုေထာင္းၿပီးအရည္က်ိဳရမယ့္ေက်ာက္ခဲတုံုးေတြဟာစာေရးဆရာရဲ႔စကားလံုး ေတြျဖစ္ပါတယ္။ခင္ဗ်ားသံုးရမယ့္ေပါက္တူးေတြ ေဂၚျပားေတြဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႔ အေလးထားမႈ၊ စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ စိတ္႐ွည္မႈ၊ပညာအခံတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႔ မီးဖိုဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားဥာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ ျဖစ္တယ္။ေ႐ႊ႐ွိမယ္လို႔ထင္ရတဲ့စာအုပ္ကုိိခင္ဗ်ားဖတ္ၿပီး၊ခင္ဗ်ားပညာအခံနဲ႔ခင္ဗ်ားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ေပါက္တူးေတြေဂၚျပားေတြနဲ႔တူးၿပီး၊အဲဒါေတြကိုခင္ဗ်ားကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္၊ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚဆိုတဲ့မီးဖိုေပၚမွာ က်ိဳလိုက္ၿပီ။ အဲဒီအခါမွာတခ်ိဳ႔ေသာေက်ာက္ခဲေတြဟာအျဖဳန္းေတြျဖစ္ၿပီး၊အခ်ိဳ႔ေသာေက်ာက္ခဲေတြမွာေ႐ႊစေတြ ပါလာတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ေ႐ႊေလးတစကိုလိုခ်င္ရင္ကိုယ့္မွာလက္နက္ကရိယာ႐ွိရလိမ့္မယ္။စာအုပ္တအုပ္ကိုဖတ္ၿပီဆိုရင္ကိုယ့္မွာလက္နက္ကရိယာ႐ွိရလိမ့္မယ္။စိတ္႐ွည္မႈနဲ႔၊စိတ္အားထက္သန္မႈတို႔၊ကိုယ့္ပညာအခံတို႔ဆိုပါေတာ့။စကားလံုးေတြကိုထုေထာင္းခြဲေခ်ၿပီးကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္၊ကိုယ္ပိုင္အေတြးနဲ႔မီးျပင္းတိုက္က်ိဳရလိမ့္မယ္။
စာအုပ္တအုပ္ကိုဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ဖတ္ၿပီး၊အဲဒီဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ထဲကစာလံုးေတြတလံုးခ်င္းရဲ႔ အဓိပၸါယ္ကိုတိတိက်က်၊ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္ၿပီဆိုရင္တစံုတခုေသာအတိုင္းအတာအထိစာေပကၽြမ္းက်င္သူတဦးလို႔ေခၚႏိုင္တယ္။စာတတ္ျခင္း၊မတတ္ျခင္းဟာအဲဒီစကားလံုးေတြကိုတိက်စြာနားလည္ျခင္းမလည္ျခင္းေပၚ မွာ တည္တယ္။ ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ဟာ ရာထူးရဖို႔မဟုတ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္ကို ဆံုးျဖတ္တတ္ဖို႔၊ တရားမႈနဲ႔မတရားမႈကိုခြဲျခားတတ္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ဒါဟာစာကိုဘယ္လိုဖတ္မလဲဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရပ္စကင္းက ေျပာခဲ့တဲ့စကားျဖစ္ပါတယ္။
(၃)ဘယ္အခ်ိန္အခါမွာဘယ္စာေတြကိုဖတ္ၾကမလဲ။
ဒါကိုေတာ့တ႐ုတ္ပညာ႐ွင္က်န္းေက်ာက္ကဒီလိုေျပာပါတယ္။ေ႐ွးေဟာင္းဂႏၳ၀င္ကို ဖတ္ခ်င္ရင္ ေဆာင္းတြင္းမွာ ဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ စိတ္ဟာ ပ်႔ံလြင့္ျခင္းကင္းၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္တယ္။ သမိုင္းကိုေႏြရာသီမွာဖတ္ရမယ္။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္၊ေႏြရာသီမွာေန႔ဟာ႐ွည္လ်ားၿပီးအခ်ိန္မ်ားမ်ားရလို႔ျဖစ္တယ္။ဒႆနကိုေဆာင္းဦးေပါက္မွာဖတ္ရမယ္။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ေဆာင္းဦးေပါက္ဟာႏွစ္သက္စဖြယ္စိတ္ကူးေတြကိုေပၚေပါက္ေစတယ္။ေခတ္ေပၚစာေပကိုေႏြဦးေပါက္မွာဖတ္ရမယ္။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ေႏြဦးမွာသဘာ၀ေလာကႀကီးဟာအသက္ျပန္၀င္လာလို႔ျဖစ္တယ္လို႔သူကေျပာတယ္။ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ဒီအဆိုအ မိန္႔ဟာေတာ္ေတာ္မွတ္သားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
(၄)စာေပဟာဘယ္အသက္အ႐ြယ္ကိုဘယ္လိုအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ႐ွိေစသလဲ။
သူကလူငယ္အ႐ြယ္မွာစာဖတ္ရတာဟာလမင္းကိုထရံေပါက္ၾကား၊နံရံအက္ၾကားကေခ်ာင္းၾကည့္ရတာနဲ႔တူ တယ္။လူငယ္ဆိုေတာ့အေတြ႔အၾကံဳမရင့္သန္ေသးဘူး။အေတြးအေခၚမေလးနက္ေသးဘူး။ဒါေၾကာင့္မို႔႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ပဲျမင္လိုက္ရတယ္။လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္မွာစာဖတ္ရတာဟာလမင္းကိုအိမ္ေ႐ွ႔တလင္းျပင္ကရပ္ၾကည့္ရတာနဲ႔တူတယ္။ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုျမင္ႏိုင္ၿပီ။လေရာင္ဘယ္ေလာက္လင္းသလဲ။ပတ္၀န္းက်င္မွာ လေရာင္ျဖာပံုဟာ ဘယ္လိုအေနအထား ႐ွိသလဲဆိုတာ အကဲခတ္ခြင့္ ရၿပီ။ လူႀကီးပိုင္းမွာ စာဖတ္ရေတာ့ လမင္းကို လသာေဆာင္ ၀ရန္တာေပၚကတက္ၾကည့္ရတာနဲ႔တူတယ္။ကိုယ့္ေနာက္မွာအေတြ႔အၾကံဳေတြအမ်ားႀကီးက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ပတ္၀န္း က်င္ကိုျခံဳငံုသံုးသပ္ႏိုင္ၿပီ။ခရီးသည္ေကာင္းတေယာက္ဟာ သြားေလရာရာမွာ ႐ႈခင္းကို ျမင္တတ္တယ္။ သူ႔အဖို႔ စာအုပ္ေတြနဲ႔ သမိုင္းဟာလည္း ႐ႈခင္းပဲ။ ၀ိုင္အရက္နဲ႔ ကဗ်ာဟာလဲ ႐ႈခင္းပဲ။ လမင္းနဲ႔ ပန္းပြင့္ဟာလဲ ႐ႈခင္းပဲ။ အလားတူပဲစာဖတ္ေကာင္းသူတေယာက္ဟာလဲသြားေလရာရာမွာစာအုပ္ကိုပဲျမင္တယ္။သူ႔အဖို႔ေတာင္နဲ႔ေရဟာ စာအုပ္ပဲ။စစ္တုရင္ခံုနဲ႔၀ိုင္အရက္ဟာလဲစာအုပ္ပဲ။လမင္းနဲ႔ပန္းပြင့္ဟာလဲစာအုပ္ပဲ။
(၅)
စာဖတ္ရာမွာဘယ္လိုသေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ဖတ္ရမလဲ။
စာအုပ္တအုပ္ကိုဖတ္ရာမွာပညာ႐ွိေတြရဲ႔အဆံုးအမကိုနာခံလိုတဲ့ဆႏၵ႐ွိရမယ္။ဆရာသမားေတြရဲ႔အေတြးအေခၚ ေတြထဲကို၀င္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္။သူတို႔နဲ႔အတူေနထိုင္ၿပီးသူတို႔ခံစားခ်က္ေတြကိုခြဲေ၀ခံစားႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္။ဒါေတြေတာ့ရပ္စကင္းနဲ႔က်န္းေက်ာက္တို႔ရဲ႔အဆိုအမိန္႔ေတြျဖစ္ပါတယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔စာဖတ္တာအေရးႀကီးပံုနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရပ္စကင္းရဲ႔ ေဟာေျပာခ်က္ထဲက စာတပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပပါမယ္။ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကနည္းနည္း႐ွည္တဲ့အတြက္ကၽြန္ေတာ္အလြတ္မရပါဘူး။ဒါေၾကာင့္မို႔ဖတ္ျပရ တာခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ဒီစကားေတြကို ေျပာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ဟာ ၁၉ ရာစုရဲ႔ ဒုတိယပိုင္းကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလန္ နပိုလီယန္ စစ္ပြဲေတြၿပီးလို႔ က႐ိုင္းမီးယားစစ္ပြဲကို တိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ အာဖရိကမွာ စစ္ပြဲေတြ တိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ အာ႐ွတိုက္မွာ အာဖဂန္စစ္ပြဲကို တိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒုတိယစစ္ပြဲကို တိုက္ၿပီးခ်ိန္ျဖစ္တယ္။အေ႐ွ႔ဖ်ားမွာဘိန္းစစ္ပြဲကိုတိုက္ေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။တနည္းေျပာရရင္ၿဗိတိသွ်အင္ပိုင္ယာႀကီးကိုခ်ဲ႔ထြင္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာရပ္စကင္းဟာဒီစကားေတြကိုေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။သူ႔စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပၿပီး ဖတ္ျပပါမယ္။နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါ။ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာဒီစစ္ပြဲမွာဘယ္ဘက္ကမွန္သလဲ၊ဘယ္ဘက္က မွားသလဲဆိုတာမၾကည့္ဘဲ၊ဒီစစ္ပြဲၿပီးရင္ငါတို႔ကုန္အေရာင္းအ၀ယ္ဘယ္လိုေနမလဲ၊ငါတို႔အျမတ္ေတြဘယ္ ေလာက္ရမလဲဆိုတာကိုပဲေတြးၿပီးစစ္ေျမျပင္မွာလူငယ္ေတြေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ေသေနၾကတာကိုလက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာသစ္ၾကားသီးေျခာက္လံုးေလာက္ခိုးမိတာနဲ႔ကေလးေတြကိုေထာင္ထဲမပို႔ဘူး။ ႀကီးျမတ္တဲ့ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာဆင္းရဲသားေတြရဲ႔ စုေငြနဲ႔ ခ်မ္းသာေနၾကတဲ့ ဘဏ္သူေဌးႀကီးေတြ ခိုး၀ွက္ေနတာကို ဒီအတိုင္းလက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္တ၀ိုက္မွာလက္နက္အျပည့္အစံုတပ္ဆင္ထားတဲ့သေဘၤာႀကီးေတြနဲ႔အေျမာက္ႀကီးေတြခ်ိန္ၿပီးသူမ်ားတိုင္းျပည္ကိုသြားၿပီးဘိန္းေရာင္းေနတာကိုဒီအတိုင္းလက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာပိုက္ဆံေပးမလား၊ အသက္ေပးမလားဆိုတဲ့ လမ္းဓားျပတို႔ထက္ ပိုကဲၿပီး ပိုက္ဆံေရာ၊ အသက္ေရာေပးလို႔ႏွစ္ခုစလံုးကိုေတာင္းေနတဲ့ဓားျပအႀကီးစားႀကီးေတြဓားျပတိုက္ေနတာကိုဒီအတိုင္းလက္ပိုက ္ၾကည့္မေနဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာဘာျဖစ္လို႔လူေတြစာဖတ္ဖို႔အေၾကာင္းကိုေျပာေနရသလဲ။အခုအေျခအေနမွာကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးဟာစာမဖတ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနတယ္။ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာစာမဖတ္ခ်င္ဘဲျဖစ္ေန တယ္။ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့စာေရးဆရာကေရးခဲ့တဲ့ စာပဲျဖစ္ေစ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ နား၀င္မွာမဟုတ္ဘူး။ခုလက္႐ွိအေျခအေနမွာကၽြန္ေတာ္တို႔ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဟာ ေလးနက္တဲ့ အေတြးအေခၚပါတဲ့ စာေတြကိုဖတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ေလာဘေတြ၊ေဒါသေတြ၊ေမာဟေတြဖံုးေနတဲ့အတြက္ဘယ္အေတြးအေခၚကိုမွလဲလက္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာစာေပကို အထင္ေသးေနရင္၊ သိပၸံပညာကို အထင္ေသးေနရင္၊ အႏုပညာကို အထင္ေသးေနရင္၊ သဘာ၀ကိုအထင္ေသးေနရင္၊ေမတၱာဂ႐ုဏာကိုအထင္ေသးေနရင္၊ပိုက္ဆံေနာက္ကိုသာငမ္းငမ္းတက္လိုက္ေနရင္အဲဒီလူမ်ိဳးဟာေရ႐ွည္တည္တံ့ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြဟာ ရင့္သီးတယ္လို႔မ်ား ထင္ၾကရင္သည္းခံနားေထာင္ၾကပါ။ရပ္စကင္းရဲ႔စကားပါ။ဒါပါပဲ။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
[၁၉၉၄၊ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၊ ၀ိုင္အမ္စီေအခန္းမတြင္ က်င္းပေသာ ျဖဴးၿမိဳ႔ မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္အသင္း စာေပဆုေပးပြဲအခန္းအနားတြင္ေျပာသည့္စကား]
{ျမသန္းတင့္ ရဲ႔ လမင္းကိုထရံေပါက္မွၾကည့္ျခင္း စာအုပ္ ၂၀၀၀ ခု၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
မာယာမွကူးယူေဖၚျပသည္။
ဤပုိ႔စ္ရဲ႕အေပၚထင္ျမင္သုံးသပ္ခ်က္
Print this post
0 comments:
Post a Comment