“အဲဒီၿပဳိင္ပြဲမွာ ... ယုန္ဟာ လမ္းေဘးမွာ ဝင္အိပ္ေနလိုက္တ့ဲအတြက္ လိပ္ကို ႐ႈံးသြားခဲ့ရတယ္။ ဖိုးဖိုးတို႔ ယုန္ေတြလည္း အဲဒီ ယုန္တေကာင္ အတြက္နဲ႔ နာမည္ပ်က္ သိကၡာက်ခဲ့ရတာ အခုထက္ထိ ဆိုပါေတာ့ကြယ္”
စကားအဆံုးမွာ ဖိုးဖိုးယုန္ဟာ သူ႔ရဲ့လံုခ်ည္ ေအာက္အနားစနဲ႔ က်အံ့ဆဲဆဲ မ်က္ရည္ေတြကို တို႔ၿပီး သုတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အနားမွာ ၿငိမ္သက္ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ခ်ယ္ရီသား တုတ္ေကာက္ကို ... အေၾကာျပဳိင္းျပဳိင္းထၿပီး တုန္ရီေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္း ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ ေကာက္ယူ ေထာက္မ မတ္တတ္ ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္က အနိစၥ ... အနိစၥလို႔ တိုးတိုးကေလး ေရရြတ္ၿပီး ခ်ိနဲ႔ေလးလံလွတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အေနာက္ဘက္က အိပ္ခန္းထဲကို လွမ္းဝင္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပံုျပင္ လာေရာက္နားေထာင္တဲ့ အျခား ေတာေကာင္ကေလးေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ အိမ္ကေလးရွိရာကို ေလးေလးပင္ပင္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
လမင္းဟာ ရီေဝမူးမူးနဲ႔ သူ႔ရဲ့ အဝါေရာင္ေရႊရည္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြကို က်ေနာ့္ရဲ့ ကုတင္ေပၚအႏွံ႔ စိမ္ေျပနေျပ အန္ခ်ေနပါတယ္။ ႏွင္းပြင့္ကေလးေတြ ကေတာ့ ျပတင္းေပါက္က ဝင္လာတဲ့ ေျမာက္ျပန္ေလနဲ႔အတူ က်ေနာ့္ရဲ့ နားရြက္ရွည္ ႏွစ္ခုအေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ ေဆာ့ကစားလို႔ေပါ့။ ခ်မ္းရွာလြန္းလို႔ ထင္ပါရဲ့၊ သစ္ရြက္ကေလးေတြရဲ့ သြားခ်င္း႐ုိက္သံကိုေတာင္ တိုးတိုးကေလး က်ေနာ္ ၾကားေနရသလိုပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အင္မတန္ သာယာလွပတဲ့ ညကေလးတည ျဖစ္ပါတယ္။
ေသာကေတြ ကင္းကင္းစင္စင္နဲ႔သာ ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူး ခုန္ေပါက္ ေနမိမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ေမာေမာနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ႀကီးကို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီညကေလးထဲမွာ က်ေနာ္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ ပါဘူး ... က်ေနာ့္ရဲ့ အိပ္စက္ျခင္းေတြက က်ေနာ့္ရဲ့ မ်က္ဝန္းတံခါးေတြကေနတဆင့္ အေဝးကို ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ အိပ္စက္ျခင္းေတြ အဲဒီလို ထြက္ေျပးသြားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေခၚယူသြားတဲ့ အရာေတြက အျခား ဟုတ္ပါ႐ုိးလား။ ဖိုးဖိုးယုန္ ေျပာလိုက္တဲ့ ပံုျပင္ထဲက ... ခိုင္မာမႈ သိပ္မရွိလွဘူးလို႔ က်ေနာ္ ယူဆယံုၾကည္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြပါပဲ။
“ဒီယုန္ဟာ ဘာျဖစ္လို႔ လမ္းမွာ ဝင္အိပ္ေနလိုက္ရတာလဲ ... အင္မတန္ ေႏွးေကြး ေလးလံလွၿပီး ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ ယက္တတ္တဲ့ လိပ္ငပ်င္းဟာ ... အလြန္ လ်င္ျမန္ဖ်က္လတ္ တက္ႂကြတဲ့ ယုန္ကို အဲဒီနည္းနဲ႔ ႏိုင္သြားရသတဲ့လား ... ယုန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေရာ ေသြး႐ုိးသား႐ိုးမွ ဟုတ္ရဲ့လား ... ဟူး”
သက္ျပင္းရွည္တခုကို က်ေနာ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚက ဆင္းလိုက္ပါတယ္။ ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚမွာ လက္ေထာက္ ၿပီး အျပင္ဘက္က ေလာကႀကီးကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ၾကည့္ပါဦး၊ ေျမျပင္က ဝါလို႔၊ ျမက္ခင္းျပင္ကေလးေတြကလည္း ႏွင္းရည္ေတြ စိုစြတ္ၿပီး ေတာက္ပဝင္းလက္လို႔၊ ပန္းပြင့္ကေလးေတြကေတာ့ မ်က္ေတာင္ ေကာ့ေကာ့ႀကီးေတြကို ဖြဖြကေလး ပိတ္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ အိပ္ေပ်ာ္လို႔၊ ေထာက္ႀကံ့ပင္ႀကီးရဲ့ ခြဆံုၾကား သစ္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ရွဥ့္ညဳိကေလး ေမာင္ညဳိက ေဟာက္လို႔၊ အိပ္မေပ်ာ္တာဆိုလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေလေျပကေလးႏွစ္ခုပဲ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလေျပကေလးကေတာ့ က်ေနာ့္လို အေတြး ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြနဲ႔ ဖိစီးေလးလံ မေနပါဘူး။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာပဲ တေတာတေတာင္လံုးအႏွံ႔ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလို႔ ေနပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ... ဒါေတြက က်ေနာ့္ရဲ့ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာသာ ပံုရိပ္ေတြအျဖစ္နဲ႔ လာထင္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ ပိတ္ကားႀကီးေပၚမွာ ထင္လာတဲ့ အ႐ုပ္ေတြကို အဲဒီပိတ္ကားႀကီးက မျမင္ရသလို တကယ္က က်ေနာ္ မျမင္ရပါဘူး။ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ေနရတာကေတာ့ ... အ႐ႈံးဆိုတဲ့ ခါးသီး နံေစာ္လွတဲ့ သစ္သီးကို စားလိုက္ရတဲ့ ျပဳိင္ပြဲဝင္ အေျပးသမားယုန္ရယ္၊ အ႐ွက္နဲ႔သိကၡာကို ေႁမြအေရခြံ ခၽြတ္သလို အခၽြတ္ခံလိုက္ရလို႔ ေၾကကြဲနာက်ည္းတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ အေျပးျပဳိင္ကြင္းရဲ့ အေဝးကို ထြက္ခြါသြားေနၾကတဲ့ က်ေနာ္ရဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွမ အဘိုးအဘြား ယုန္ေတြကိုပါ။
အဲဒီျပဳိင္ပြဲရဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ရလဒ္ေတြကို ... က်ေနာ့္အမ်ဳိး ယုန္ေတြ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ ခံစားခဲ့ၾကရမလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ စာနာ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ အေျပးၿပိဳင္ကြင္းေပၚက အ႐ႈံးဟာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥေတြ အေပၚမွာတင္ မဟုတ္ဘဲ လိပ္ေတြက လြဲလို႔ က်န္တဲ့ ေတာေကာင္ေတြ အားလံုးအေပၚကိုပါ အုပ္ေဆာင္းႀကီးနဲ႔ အုပ္လိုက္သလို လႊမ္းမိုးသြားခဲ့ပါတယ္။
အရင္က ျပႆနာတစံုတရာကို မေျဖရွင္းႏိုင္လို႔ရွိရင္ ပညာရွိလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ယုန္တေကာင္ေကာင္ဆီကို သြားၿပီး အဆံုးအျဖတ္ ခံယူေန ၾကရာက ... အခုေတာ့ လိပ္ႀကီးေတြဆီကို သြားေနၾကရပါၿပီ။ အင္မတန္ ျဖဳစင္တယ္၊ ႐ုိးသားတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကၿပီး ပြဲလမ္းသဘင္တိုင္းမွာ ေနရာ အေပးခံခဲ့ရတဲ့ ယုန္ေတြရဲ့ ေနရာမွာ လိပ္ႀကီးေတြက ေခါင္းေပါင္းႀကီးေတြနဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္လို႔ ...၊ ယုန္ကိုျမင္ရင္ လမ္းေဘးဆင္းရပ္ ... အ႐ုိအေသေပးေနက် လိပ္ေတြဟာ အခုေတာ့ ပုခံုးခ်င္းေတာင္မွ ဝင္တုိက္ၿပီး ... ယုန္ေတြကို မ်က္စိ မပါဘူးလားကြလို႔ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေမးေနၾကပါၿပီ။
ယုန္နဲ႔လိပ္ အေျပးျပဳိင္ပြဲက ရရွိခဲ့တဲ့ အ႐ႈံးဟာ က်ေနာ္တို႔ ယုန္ေတြရဲ့ ရင္ထဲမွာ ကင္ဆာေရာဂါလို အျမစ္တြယ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေရာဂါေဝဒနာကို မခ်ိမဆန္႔ခံစားၿပီး မထင္မရွား ေသဆံုးသြားၾကတဲ့ ယုန္ေတြလည္း မနည္းဘူး ရွိလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။ အစာစားရင္ စိတ္မခ်၊ လမ္းသြားရင္ စိတ္မခ်၊ စကားေျပာရင္ စိတ္မခ်၊ အလုပ္လုပ္ရင္ စိတ္မခ်နဲ႔ ... အို အားလံုးစိတ္မခ်ရတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။ ရင္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔အတူ ... က်ေနာ္တို႔ဟာ ဟင္းလင္းျပင္ အနာဂတ္ကိုသာ ရင္ဆိုင္ေနခဲ့ၾကရပါတယ္။
က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေတြးေရလ်ဥ္ေၾကာမွာ ေမ်ာပါေနမိတယ္ မသိပါဘူး။ ဒူခနဲျမည္သြားတဲ့ ေမာင္းသံကို သဲ့သဲ့ကေလး ၾကားလိုက္ ရမွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိျပဳမိလာပါတယ္။ ႏွင္းမႈန္ေတြ လြင့္ျပယ္စျပဳေနၿပီး မိုးေသာက္ေရာင္နီဟာ ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္တိုက္ေတြကို နီေျပေျပအေရာင္ မိတ္ကပ္ ျခယ္လိမ္းေပးေနပါတယ္။ ငွက္ကေလးေတြနဲ႔ အျခား ေတာေတာင္ေတြဟာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ ေျခလွမ္း၊ ႏြမ္းလ်တဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ အစာရွာဖို႔ ပ်ံသန္း ထြက္ခြါသြားၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္က ေစာေစာက ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေမာင္းသံကို စူးစမ္းဖို႔ အိမ္အျပင္ဘက္ကို ေျပးထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေတာထဲမွာ အေလ့အထတခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေတာထဲကို အျခား ေတာတခုခုထဲက သားေကာင္စိမ္း တေကာင္ေကာင္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သာေရးနာေရး ကိစၥေတြရွိခဲ့ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ ... အေရးေပၚ ေၾကျငာစရာတခုခု ရွိလာရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တေတာလံုးလွည့္ၿပီး ေမာင္းခတ္ ေၾကျငာတတ္တာပါပဲ။ ေစာေစာက က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေမာင္းသံဟာလည္း တခုခုကို ေၾကျငာတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အိမ္အျပင္ဘက္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္းခတ္ေၾကျငာတဲ့ အဖြဲ႔ဟာ က်ေနာ့္ ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာေတြ ေၾကျငာသြားတယ္ ဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္ မသိေတာ့ဘူး ဆိုပါေတာ့။
ဒါေၾကာင့္ တေကာင္ေကာင္ကို ေမးၾကည့္ဦးမွပဲေလ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေတာင္ေျမာက္ဝဲယာကို က်ေနာ္ လွည့္ပတ္ ၾကည့္႐ႈလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘာ ေတြ႔တယ္ ထင္ပါသလဲ။ က်ေနာ္တို႔ကို အမ်ားတကာ တံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္ေမ်ာေအာင္လုပ္ခဲ့ ... က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဘိုးဘြားေတြကို ကင္ဆာ ေရာဂါ ေဝဒနာေတြ ခံစားေစခဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြကို ေတာင္က်ေရလို တဟုန္ထိုး က်ဆင္းေစခဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ တန္ဖိုးႀကီးမားလြန္းလွတဲ့ ပညာရွိ သရဖူကို လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔ ခၽြတ္ယူခဲ့၊ အို ... ေနာက္ဆံုး ညတုန္းကေတာင္ က်ေနာ္ရဲ့ လွပသိမ္ေမြ႔တဲ့ အိမ္မက္ေတြကို ခိုးယူဖ်က္ဆီး ေခ်မြခဲ့တဲ့ လိပ္တေကာင္ကိုပါပဲ။
“ထီြ”
ေသြးေၾကာေတြကတဆင့္ တစကိုယ္လံုးစကို ျပန္ႏွံ႔လာတဲ့ ေဒါသေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းရင္း အိမ္ထဲကို ျပန္ဝင္ဖို႔ က်ေနာ္ လွည့္လိုက္ပါ တယ္။
“ေဟ့ ... ေဟ့ ... ေနပါဦး”
က်ေနာ္ မရပ္ခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီလိပ္ရဲ့ အသံထဲမွာ က်ေနာ္ ေျခလွမ္းေတြကို ဆက္ၿပီး လွမ္းလို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အင္အားေတြ ပါေနလို႔ ထင္ပါရဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ ... ႏွစ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရင္ထဲကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ထည့္ေပးထားခဲ့တဲ့ ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္ေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေျခသံတ႐ွပ္႐ွပ္ကို ၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္ လိပ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ေရွ့မွာ လာရပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းဘိြဳင္ ဇာတ္ကားေတြထဲကအတိုင္း မခ်ဳိမခ်ဥ္အျပံဳးနဲ႔ စီးကရက္တလိပ္ကို ပါးစပ္မွာ ခဲလိုက္ျပန္တယ္။ မီးညိႇ၊ ႐ႈိက္ဖြာ ... ဝွဴးခနဲ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာ တည့္တည့္ကို မီးခိုးေတြ အကြင္းလိုက္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး မခုိးမခန္႔ေလသံနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
“မင္း ... ၾကားလိုက္တယ္ မဟုတ္လား”
“ဘာကို ၾကားလိုက္ရမွာလဲ”
“မင္းတကယ္မၾကားလိုက္ဘူလားကြ ... ဟင္”
“...... ......”
“ယုန္နဲ႔လိပ္ အေျပးျပဳိင္ပြဲ က်င္းပမယ္ ဆိုတာေလ”
“ဗ်ာ ...”
က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ေလထဲ ေျမာက္တက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားက ညႇစ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ေသြးေတြဟာလည္း ႐ုတ္တရက္ ဆူေဝလာတာေၾကာင့္ ေျခဖ်ားထိပ္ကေလးေတြကေန နားရြက္ဖ်ားကေလးအထိ ပူးေႏြး လတ္ဆတ္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ အသံတုန္တုန္နဲ႔ အေမာတေကာပဲ လိပ္ကို ေမးလိုက္မိတယ္။
“အဲ ... အဲဒီျပဳိင္ပြဲက ဘယ္ ... ဘယ္ေတာ့ လုပ္မွာလဲဗ် ... ဟင္”
လိပ္က ... မမွတ္ေသးဘူးလား ဆိုတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ က်ေနာ္ကို အထင္ေသးေသး စိုက္ၾကည့္ရင္း ...
“လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ လုပ္မွကြ ... အင္း ... ၃ လေလာက္ေတာ့ လိုပါေသးတယ္ ... ဒါေပမဲ့ လုပ္မေနပါနဲ႔ကြာ ... ဟား ... ဟား ... ဟား ...”
လိပ္ရဲ့မ်က္ႏွာကို လက္သီးနဲ႔ ခပ္ျပင္းျပင္း ထိုးထည့္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ... အဲဒီစိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ဳပ္တီးၿပီး အိမ္ထဲကို က်ေနာ္ ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ေနာ္ဟာ အိမ္အျပင္ကို ျပန္ထြက္ၿပီး ဖိုးဖုိးယုန္ဆီကို ေျပးသြားခဲ့မိပါေတာ့တယ္။
“ဖိုးဖိုးယုန္ ... ဖိုးဖိုးယုန္”
“ဟဲ့ ... ဟဲ့ ... ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲကြ ... ေျမးရ”
ပ်ာယီးပ်ာယာ ႏုိင္လွတဲ့ က်ေနာ္ရဲ့ အမူအရာကို ၾကည့္ၿပီး ဖုိးဖိုးယုန္က ေမးလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဖုိးဖုိးယုန္ ထုိင္ေနတဲ့ ပက္လက္ ကုလားထုိင္ဆီကို ေျပးသြားၿပီး ဖုိးဖိုးယုန္ရဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပြ႔ဖက္လိုက္ရင္း ...
“ယုန္နဲ႔ လိပ္ အေျပးၿပိဳင္ပဲြ လုပ္မလို႔တဲ့ ဖိုးဖိုးယုန္ရဲ့ ... သိလား”
“ေဟ”
က်ေနာ္က ဖုိးဖိုးယုန္ကို အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ စကားလည္းဆံုးေရာ ဖုိးဖုိးယုန္ရဲ့ တကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေတြ ဖ်န္းခနဲ ထသြားတာကို က်ေနာ္ သတိျပဳမိပါတယ္။ မ်က္လံုးေတြကလည္း ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြလို ရႊန္းလက္ ေတာက္ပလို႔ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ ဖုိးဖုိးယုန္ ဟာ ေတာင္ေဝွး အကူအညီမပါဘဲ ပက္လက္ ကုလားထုိင္ကေန ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ထလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္ဆီကိုသြားၿပီး ဟိုးအေဝးကို လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္႐ႈေနပါတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတခ်က္ကို ဟူးခနဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ...
“အင္းေလ ... ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်ိန္က စကားေျပာလာတာပါပဲ”
အဲဒီေနာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ က်င္းပမယ့္ ယုန္နဲ႔လိပ္ အေျပးၿပိဳင္ပဲြမွာ က်ေနာ္ ၿပိဳင္ပဲြဝင္မယ့္အေၾကာင္း ေျပးရင္း အသက္ထြက္သြားပါေစ။ ဒီတခါေတာ့ လိပ္ကို အ႐ႈံးမေပးႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ က်ဆင္းသိမ္ငယ္ခဲ့ရတဲ့ ယုန္ေတြရဲ့ သိကၡာနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ဒီၿပိဳင္ပဲြရဲ့ အဆံုးအျဖတ္နဲ႔ ျပန္လည္ ျမႇင့္တင္ေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းေတြကို ဖိုးဖိုးယုန္ကို စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ က်ေနာ္ ေျပာျပေနမိပါတယ္။ က်ေနာ့္စကား ဆံုးသြားေတာ့ က်ေနာ္ရဲ့ ဦးေခါင္းကို လက္နဲ႔ အသာအယာပြတ္သပ္ရင္း ဖိုးဖုိးယုန္က ေျပာပါတယ္။
“မင္းဟာ ငါတို႔ရဲ့ အနာဂတ္ပါပဲကြာ”
“ဗ်ာ က်ေနာ္တို႔ ယုန္ေတြရဲ့ အနာဂတ္၊ ဟုတ္လားဟင္ ဖုိးဖုိး”
“မဟုတ္ဘူး ... ငါတို႔ ယုန္ေတြရဲ့ အနာဂတ္တင္ မဟုတ္ဘူး။ ေဟာဒီ တေတာတေတာင္လံုးမွာရွိတဲ့ သားေကာင္အားလံုးရဲ့ အနာဂတ္”
“သားေကာင္အားလံုးရဲ့ အနာဂတ္”
“ေအး ဟုတ္တယ္။ ဖိုးဖိုးတို႔ ပညာရွိယုန္ေတြကို သူတို႔ေတြ အႏိုင္ ရရွိၿပီးသြားတဲ့ ေနာက္မွာ အျခားပညာနည္းတဲ့ ဗဟုသုတ မျပည့္စံုတဲ့ ေတာေကာင္ေတြ အားလံုးဟာလည္း လိပ္ေတြရဲ့ေအာက္ကို အလိုလို က်ေရာက္သြားခဲ့ရေတာ့တာေပါ့ကြာ”
ဖိုးဖုိးယုန္ဟာ ေျပာရင္းက ေဒါသ ထြက္လာပံု ရပါတယ္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေတြ တည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ၾကည့္စမ္း ... ဖိုးဖိုးယုန္ရဲ့ မ်က္လံုးအစံုဟာ ျပဴးက်ယ္ ဝိုင္းစက္ေနပါကလား။ ႐ုတ္တရက္ ဖိုးဖိုးယုန္က က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ဆဲြထူလိုက္ၿပီးေတာ့ ေျပာပါတယ္။
“အဲဒီ လိပ္ေတြဟာ ေနရာတကာ ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ငါတို႔ အမ်ားပိုင္တဲ့ စိုက္ခင္းသီးႏွံေတြကို သူတို႔ရဲ့ ဝမ္းဗိုက္ျပား ခ်ပ္ခ်ပ္ႀကီး ေတြ ေအာက္ကို ဆဲြယူသြတ္သြင္းလုိက္ၾကတယ္။ အနံ႔အရသာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ သစ္သီးေတြကိုလည္း ဦးေႏွာက္မရွိ၊ ခုိင္းတာကိုသာ လုပ္တတ္တဲ့ သူတို႔ရဲ့ တပည့္ေမ်ာက္လဲႊေက်ာ္ေတြကုိ ခူးဆြတ္ေစၿပီး ဂုိေဒါင္ေတြထဲကို ထည့္လိုက္ၾကတယ္”
ဖိုးဖိုးယုန္ဟာ က်ေနာ့္ပုခံုးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖဳတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး အျပင္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို လက္သီးဆုပ္နဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ထုလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ေျပာပါတယ္။
“ေတာေကာင္ေတြအားလံုး အစာေရစာအတြက္ ေျပးလႊားရွာေဖြ ေသာကေတြ ေဝလို႔ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ေနၾကခ်ိန္မွာ ဒင္းတို႔ လိပ္ေတြက ေကာင္းေပ့ ဆိုတဲ့ ပန္းသီးေတြကို ကိုက္ၿပီး ေဒါင္းပ်ဳိမ ကေလးေတြရဲ့ အကကို ေမွးစင္းတဲ့ မ်က္လံုး ေအးစက္စက္ေတြနဲ႔ အရသာခံ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီတေတာလံုးကုိ သူတို႔ ကယ္တင္ထားသလို သူတို႔ ေကာင္းေၾကာင္းေတြကို တတြင္တြင္ ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ့ ေမ်ာက္လဲႊေက်ာ္ ေတြကို ေနရာအႏွံ႔လႊတ္ၿပီး ငါတို႔ ပါးစပ္ဟရင္ ဟလို႔၊ ငါတုိ႔ လမ္းသြားရင္ သြားလို႔ ဆိုၿပီး ဟန္႔တား ေႏွာင့္ယွက္လာၾကတယ္။ အသက္ေတာင္ ရဲရဲမရွဴရဲတဲ့ ဘဝအထိ ငါတုိ႔ ေရာက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေအးေလ ဆန္းေတာ့လည္း မဆန္းပါဘူး။ လိပ္ဆိုတာ အသိဉာဏ္ ပညာကင္းမဲ့ၿပီး ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ ယက္တတ္တဲ့ အေကာင္ေတြကိုး။ ဒါေပမဲ့ ... ဒီမွာ ေျမးယုန္”
“ခင္ဗ်ာ ... ဖိုးဖုိး”
ဖိုးဖိုးယုန္ဟာ ျပတင္းေပါက္နားက ျပန္လွည့္လာၿပီး နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္တခု ေရွ့မွာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပကၡဒိန္စာရြက္ သံုးရြက္ ေလာက္ကို လွန္လိုက္ပါတယ္။ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကုိ မင္နီနဲ႔ ခပ္ႀကီးႀကီး ဝုိင္းထည့္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တိက်ျပတ္သားတဲ့ အသံနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာပါတယ္။
“မင္း ... ၿပိဳင္ရမယ္ ... ၿပီးေတာ့ ... ႏုိင္ရမယ္”
ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အေျပးၿပိဳင္ပဲြအတြက္ အျပင္းအထန္ ေလက်င့္ ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အမ်ားရဲ့ သာမန္အျမင္မွာေတာ့ ဒါဟာ အေျပးၿပိဳင္ပဲြ တခုပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ အႏွစ္သာရက ဒီေတာဒီေတာင္နဲ႔ အဲဒီ ေတာေတာင္အတြင္းမွာ ေနထုိင္က်က္စားၾကတဲ့ သတၱဝါအားလံုးရဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈပါပဲ။ အဲဒီ လြတ္လပ္ေျမာက္မႈရဲ့ သေကၤတဟာ က်ေနာ္ ျဖစ္ေနခဲ့တာရယ္ ... က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကပဲ အမ်ား ကိုယ္စားျပဳဖုိ႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာရယ္ေၾကာင့္ တစံုတရာ မွားယြင္းသြားခဲ့မွာကို အလြန္ပဲ စိုးရိမ္ ပူပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ရဲ့ ေလက်င့္မႈကို “ေလ့က်င့္မႈ” အဆင့္မွာတင္ မထားဘဲ တကယ့္ၿပိဳင္ပဲြႀကီးမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနရသလို က်ေနာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
အေျပးၿပိဳင္ပဲြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္မ်ဳိးစံုကို က်ေနာ္ စုေဆာင္း ဖတ္႐ႈခဲ့ပါတယ္။ ဗဟုသုတႂကြယ္ဝတဲ့ ဘယ္လို ေတာေကာင္မ်ဳိး ေတြဆီကိုမဆို က်ေနာ္ သြားေရာက္စံုစမ္း ေမးျမန္းၿပီး အဲဒီက ၾကားရတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြအတိုင္း တေသြမတိမ္း လိုက္နာ က်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ တပတ္ကို မုိင္ ၁ဝဝ ရေအာင္လည္း ေန႔စဥ္ ဂ႐ုတစိုက္ အေျပး ေလ့က်င့္ခဲ့ပါတယ္။
တာတိုမွာ ခြန္အား၊ တာလတ္မွာ အဆံုးအျဖတ္၊ တာေဝးမွာ စိတ္ဓာတ္လို႔ ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အခု က်ေနာ္နဲ႔ လိပ္တို႔ ၿပိဳင္ရမယ့္ အေျပးၿပိဳင္ပဲြက တာေဝး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ ခုိင္မာရင့္က်က္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က ပိုမိုျပည့္စံုရေအာင္ ခြန္အားေကာင္းဖို႔ အတြက္ရယ္၊ အဆံုးအျဖတ္ ေကာင္းဖို႔ အတြက္ရယ္ကိုပါ မေမ့မေလ်ာ့ဘဲ တေျပးညီ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ အေျပး ေလ့က်င့္ေနတုန္းမွာ တခါတခါ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲကို ပန္းဝင္သြားတဲ့ လိပ္ရဲ့ ပံုသ႑ာန္က ဝင္ ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးမွာ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ္ရဲ့ ေျခလွမ္းေတြကို ေဒါသတႀကီး ျမႇင့္တင္လိုက္မိတတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ အဲဒီလို အေျပး ေလ့က်င့္ေနတုန္းမွာ အဓိက က်ေနာ္ စိုးရိမ္မိတဲ့အခ်က္ တခ်က္ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တကယ့္ၿပိဳင္ပဲြက်ရင္ ေျပးေနရင္းက လမ္းေဘး တေနရာရာမွာ ဝင္ၿပီး အိပ္လိုက္မိမွာကိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုးအရင္ အေျပးၿပိဳင္ပဲြ က်င္းပခဲ့တုန္းက ၾကည့္႐ႈ အားေပးခဲ့ ၾကတဲ့ သက္ႀကီး တိရစၦာန္ေတြဆီကို သြားေတြ႔ၿပီး၊ ယုန္ ဝင္အိပ္ေနလိုက္တဲ့ေနရာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလို ဝင္မအိပ္ခင္ ယုန္မွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျပင္ပန္း ႐ုပ္အေျခအေန စတာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးျမန္း ၾကည့္႐ႈ စစ္ေဆးခဲ့ပါတယ္။ တေတာလံုးမွာရွိတဲ့ သားေကာင္အားလံုးရဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ကန္႔သတ္ခံခဲ့ရတာဟာ ၿပိဳင္ပဲြဝင္တဲ့ ယုန္ “အိပ္” ေပ်ာ္သြားခဲ့လို႔ မဟုတ္လား။
က်ေနာ္က အဲဒီလို ေျပးေနလႊားေနရင္းကေန အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ဆိုတာကို မယံုၾကည္လွပါဘူး။ ေသြး႐ိုးသား႐ုိးလို႔ မထင္ပါဘူး။ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ လိပ္ေတြရဲ့ ပေယာဂလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ “အိပ္ျခင္း” ျဖစ္ေပၚလာေစႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္းတရားေတြ မွန္သမွ်က က်ေနာ္ ေရွာင္ကြင္း လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေအာင္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္း၊ လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္ အေျပးေလ့က်င့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တေတာလံုးမွာရွိတဲ့ တိရစၦာန္ေတြအားလံုး က်ေနာ့္ကို တက္တက္ႂကြႂကြ ကူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ဟာ သူတို႔ဘဝရဲ့ အလင္းေရာင္တခုလို အားထားေမွ်ာ္လင့္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ့ အေျပးစံခ်ိန္ကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ အစားအေသာက္ေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ ေပးထားၾကသလို အဝတ္အစားေတြကိုလည္း ေလွ်ာ္ဖြပ္ ေပးထားၾကပါတယ္။ ေသာက္ေရ ခ်ဳိးေရ စတာေတြ အၿမဲျပည့္ေနေအာင္ ခပ္ထည့္ေပးထားၾကၿပီး ထင္းေျခာက္ေတြကိုလည္း ေကာက္ယူ စုေဆာင္းေပးထားၾကပါတယ္။
အို ... ေနာက္ဆံုး ညဘက္ က်ေနာ္ အိပ္ယာဝင္ရင္ က်ေနာ္ရဲ့ တင္းမာေနတဲ့ အေၾကာေတြ ေျပေလ်ာ့ေစဖို႔အတြက္ နင္းေပးၾက၊ ႏွိပ္ေပးၾကျပန္ပါတယ္။ သူတို႔က အဲလို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကေလ၊ က်ေနာ္ ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ အေျပးတာဝန္က အင္မတန္ အေရးႀကီး၊ အေရးပါေၾကာင္း သိရေလမို႔ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွား ေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုက်ေနာ္ ႀကံ့ခုိင္ၿပီး ၿပိဳင္ပဲြဝင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး အေနအထားမွာ ရွိေနၿပီလို႔ ယံုၾကည္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေန႔မနက္ က်ေနာ္ အိပ္ယာက ႏိုးလာေတာ့ က်ေနာ္ရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာဟာ အလြန္ပဲ လန္းဆန္းတက္ႂကြေနပါတယ္။ ညဦးပိုင္းကတည္းက ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္ခဲ့တာေၾကာင့္ အိပ္ေရးဝၿပီး အားအင္လည္း ျပည့္ၿဖိဳးေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ လႈပ္ရွားၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ကေလး ရွိေနတာ ကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အေရးႀကီး အေရးပါလွတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ခ်မွတ္ရမွာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ယံုၾကည္စိတ္ခ် ထားပါေစ နည္းနည္းေတာ့ ရင္ခုန္မိတာ အမွန္ပါ။ ေနာက္နာရီပိုင္း အတြင္းမွာပဲ ေဟာဒီ ေတာအုပ္ႀကီးဟာ အေျပာင္းအလဲတခုနဲ႔ ၾကံဳရေတာ့မွာမို႔ ထင္ပါရဲ့။ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ျပဖို႔ရာ မစြမ္းသာတဲ့ ဆိတ္ၿငိမ္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ဆိတ္ၿငိမ္ေနတယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။
ၾကားေနက် ငွက္ကေလးေတြရဲ့ မိုးေသာက္ေတးကို အခုမနက္မွာ မၾကားရသလို ဘယ္ေတာ့မွ အၿငိမ္မေနတတ္တဲ့ ေျမာက္ျပန္ေလေအးကလည္း ထူးထူးျခားျခား ၿငိမ္သက္လို႔ပါ။ က်ေနာ္ဟာ ခုန္ေနတဲ့ရင္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ၿပိဳင္ပဲြဝင္ဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္စရာ ရွိတာေတြကို ျပင္ဆင္ေနခဲ့ပါတယ္။ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အေျပးၿပိဳင္ကြင္းရွိရာကို က်ေနာ္ ထြက္ခြါလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အေျပးၿပိဳင္ကြင္းကို ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္မ်က္စိကို က်ေနာ္ မယံုႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီေတာ ဒီေတာင္ထဲမွာ ရွိရွိသမွ် ေတာင္ေကာင္ေတြအားလံုး ဒီေနရာမွာ ေရာက္ေနၾကလို႔ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ့္အိမ္မွာ က်ေနာ္ အိပ္ရာကႏုိးေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ ေနခဲ့တာကိုး။ သူတို႔ဟာ က်ေနာ့္ကို ျမင္လုိက္တယ္ဆိုရင္ပဲ လက္ခုပ္ေတြကို စတင္ တီးလိုက္ၾကပါတယ္။ တေကာင္တေပါက္မ်ဳိး တီးၾကတာမဟုတ္ဘဲ အခ်က္က်က် စည္းခ်က္ညီညီ တီးလိုက္ၾကတာမို႔ တေတာလံုး တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ ေနပါတယ္။
ဒီလက္ခုပ္သံေတြကို ၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲ က်ေနာ့္ ဦးေခါင္းက ဆံပင္ေတြဟာ ေထာင္မတ္ကုန္ၾကၿပီး က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးမွာလည္း ၾကက္သီးေတြ ထသြားလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ က်ေနာ္ဟာ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို လွည့္လို႔ ဦးညႊတ္ဂါဝရ ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အဲလို ဦးညႊတ္ဂါဝရျပဳ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ အခိုက္မွာပဲ သူတို႔ရဲ့ မ်က္လံုးေတြကို က်ေနာ္ သတိျပဳမိသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ မ်က္လံုးေတြဟာ သူတို႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြရဲ့ ထြက္ေပါက္ ျဖစ္ေနၾကတာမို႔ အဲဒီ မ်က္လံုးေတြကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို က်ေနာ္ သိလိုက္ရပါတယ္။
“အားလံုး စိတ္ခ်ၾကပါ။ က်ေနာ္ အႏုိင္ ရရပါေစ့မယ္”
က်ေနာ့္ရင္ထဲက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္တာပါ။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ က်ေနာ္ဟာ မၾကာခင္ အေျပာင္းအလဲႀကီး ေျပာင္းလဲသြားေတာ့မယ့္ ဒီေတာအုပ္ႀကီးရဲ့ အနာဂတ္ကို ဖ်တ္ခနဲ ေတြးမိလိုက္ၿပီး ၾကည္ႏူးမိလိုက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး ... အဲဒီ အနာဂတ္ ေတာအုပ္ႀကီးမွာ ေတာေကာင္ေတြ အားလံုးဟာ စကားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာၾကလို႔ အလုပ္ေတြကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ကိုင္ၾကလို႔၊ ၿပီးေတာ့လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႀကံစည္ေတြးေခၚၾကလို႔၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စုေဝးၾကလို႔၊ သူတို႔ ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထုတ္ေဖာ္ျပသၾကလို႔၊ သူတို႔ ေရးခ်င္တာေတြကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားၾကလို႔၊ ေနာက္ၿပီး အမ်ားရဲ့ ဆႏၵေတြကိုလည္း ေလးစားလိုက္နာၾကလို႔၊
အျခား ေတာအုပ္ႀကီးေတြလို ဒီေတာအုပ္ႀကီး ေခတ္မီဖံြ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ဖို႔အတြက္ ေတာေတာင္ႀကီးေတြဟာ အယူဝါဒ အေဟာင္းေတြကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ စြန္႔လႊတ္လို႔ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို အတၱႀကီးမ်ားစြာနဲ႔ တဖက္စြန္းေရာက္ တရားေသ ကိုင္စဲြမထားၾကဘဲ ဆုတ္သာတက္သာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေဆြးေႏြးလို႔၊ အို ... သိပ္ကို တရားမွ်တၿပီး ေလာကပါလတရားေတြနဲ႔ ျပည့္စံုသာယာေနတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးပါပဲ။
“ေဟ့ ... ေျမးယုန္”
ဖိုးဖိုးယုန္ ေခၚလိုက္တဲ့ အသံၾကားမွ က်ေနာ့္အေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားပါတယ္။ အသံလာရာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကို ေလွ်ာက္လာေနတဲ့ ဖုိးဖိုးယုန္ကို ေတာက္ပတဲ့ မ်က္လံုးအစံုနဲ႔အတူ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ဖိုးဖုိးယုန္ဟာ က်ေနာ့္ေရွ့ကို လာရပ္၊ က်ေနာ့္ ဦးေခါင္းကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အားပါးတရ ပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး “စိတ္လႈပ္ရွားေနသလား ... ေအးေပါ့ေလ ... တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အေျပးၿပိဳင္ပဲြတခု ဆိုတာထက္ အဓိပၸာယ္က ပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔ နက္႐ႈိင္းေနတာကိုး။
ဒါေပမဲ့ ဒီၿပိဳင္ပဲြမွာ ငါတို႔ ႏုိင္ရမယ္ဆုိတာ သိပ္ကို ေသခ်ာေနပါတယ္ ေျမးယုန္ရာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တေတာလံုးရဲ့ အားေပးမႈကို ဖုိးဖိုးတုိ႔ ရရွိထားလို႔ပဲကြ။ စိတ္ခ်လက္ခ်သာ မင္း ေျပးေပေတာ့။ တာထြက္မယ့္ ေနရာကေန ပန္းဝင္မယ့္ေနရာထိ တေလွ်ာက္လံုး ကြက္လပ္မရွိေအာင္ ... ေတာေကာင္ကေလးေတြ လက္ခ်င္း ဆက္ထားၾကတယ္။ ဘယ္လိပ္မွ လမ္းက ျဖတ္ေျပးၿပီး မင္းအရင္ ပန္းဝင္ခ်င္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါ ပံုျပင္ မဟုတ္ဘူးကြ ေျမးယုန္ရ ... ပံုျပင္မဟုတ္ဘူး”
ဖိုးဖုိးယုန္ရဲ့ စကားအဆံုးမွာပဲ ...
“ၿပိဳင္ပဲြဝင္ အေျပးသမားမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ယုန္နဲ႔ လိပ္တို႔ခ်င္ဗ်ား ... တာေဝး အေျပးၿပိဳင္ပဲြႀကီး စတင္ က်င္းပေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တာလႊတ္မယ့္ ေနရာသို႔ အျမန္ဆံုး လာေရာက္ ေနရာယူၾကပါရန္ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ ဖုိးဖိုးယုန္နဲ႔ ေတာေကာင္ေလးေတြ အားလံုးကို ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး တာလႊတ္မယ့္ ေနရာကို ထြက္ခြါလာခဲ့ပါတယ္။ တာလႊတ္မယ့္ ေနရာမွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ေျပးရမယ့္လိပ္က အဆင္သင့္ ေရာက္ရွိလို႔ ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီလိပ္ရဲ့ ေဘးမွာ ဝင္ေရာက္ ေနရာယူလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးကို ေထာင့္ကပ္လို႔ လိပ္ကို မသိမသာ အကဲခတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိပ္ဟာ ဒီၿပိဳင္ပဲြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေနတဲ့ လကၡဏာ လံုးဝ မရွိပါဘူး။ ပန္းအဝင္ ပထမ ေနရာအတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိထားတဲ့ အမူအယာမ်ဳိး အျပည့္နဲ႔ ႂကြားႂကြားဝါဝါ ႏုိင္လွပါတယ္။
က်ေနာ္ဟာ တလိပ္လိပ္ တက္လာတဲ့ ေဒါသေတြကို အတင္းမ်ဳိခ်ရင္း လိပ္ကို က်ေနာ့္ ဦးေခါင္းထဲက ေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိပ္ဟာ က်ေနာ့္ဦးေခါင္းထဲ ရွိေနသမွ် က်ေနာ့္ ေျခလွမ္းေတြကို ေႏွးေကြးေစမွာ မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ ေျပးလမ္းတည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူလို႔ စိတ္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထားရင္း တာလႊတ္ဒိုင္ဆီက ထြက္ေပၚလာမယ့္ ေသနတ္သံကိုသာ သတိထားၿပီး နားစြင့္ ေနလိုက္မိပါတယ္။
ဒိုင္းခနဲ ေသနတ္သံဟာ က်ေနာ့္ကို ေနာက္ကေန ေဆာင့္ကန္ လႊတ္လိုက္သလို က်ေနာ္ဟာ တာလႊတ္စည္းကေန ခုန္ထြက္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားေတြ ေပါက္ကြဲလြင့္စင္သြားမတတ္ ေလထုကို ထိုးခြဲၿပီး က်ေနာ္ ေျပးေနမိပါတယ္။ ေတာေကာင္ကေလးေတြရဲ့ ေအာ္ဟစ္ အားေပးသံေတြရယ္၊ ေလတိုးတဲ့ အသံေတြရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ရဲ့ နားေတြဟာ တစီစီ အူေနပါတယ္။ လိပ္ဟာ က်ေနာ္နဲ႔ကပ္ၿပီး လိုက္လာသလို က်ေနာ့္ ေျခလွမ္းေတြရဲ့ အရွိန္ကို ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ့္ေရွ့က ေျပးလမ္းႀကီးနဲ႔ လမ္းေဘးက သစ္ပင္ေတြ အားေပးေနတာေတြဟာ က်ေနာ္ရွိရာကို ေျပးဝင္လာၾကၿပီး က်ေနာ့္ ေနာက္ဘက္မွာ ခ်ာခ်ာလည္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
“ပန္းတိုင္ေရာက္ခါနီးၿပီ ... မအိပ္မိေစနဲ႔ ... မအိပ္မိေစနဲ႔ ...”
ေျပးေနရင္းက အဲဒီလိုလည္း က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ မၾကာခဏ သတိေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ေမာလြန္းလို႔ က်ေနာ့္ရဲ့ အဆုတ္ေတြ တစ္စစီ ကြဲေၾကကုန္ၿပီလို႔ ထင္မွတ္ရတဲ့ အခ်ိန္မွပဲ ပန္းဝင္ဖို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အလံတိုင္ အနီကေလးကို က်ေနာ္ လွမ္းျမင္လိုက္ရပါၿပီ။
ပန္းအဝင္မွာ သြယ္တန္းထားတဲ့ ဖဲႀကိဳးအျပာကေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ့ ႏွာေခါင္းေတြ ထိေတြ႔လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္ဟာ လိပ္ကို အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ယူလိုက္ၿပီ ျဖစ္တာကို သိလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ ပန္းအဝင္မွာ ေဟးခနဲ ထခုန္လိုက္တဲ့ ေတာေကာင္ကေလးေတြေၾကာင့္ ဖုန္လံုးေတြ အလိပ္လိုက္ ထသြားခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာေကာင္မ်ဳိးစံုဟာ က်ေနာ့္ဆီ ေျပးလာၾကၿပီး က်ေနာ့္ကို ေပြ႔ဖက္လို႔ ေလထဲကို ပစ္ေျမႇာက္ လိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ျပန္အက်မွာ ဆီးဖမ္းၾကၿပီး ျပန္ေျမႇာက္လိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ေျမႇာက္လိုက္ဖမ္းလိုက္လုပ္ရင္း ...
“ယုန္နဲ႔လိပ္ အေျပးျပဳိင္ပြဲမွာ ဘယ္သူႏိုင္တယ္ ...
ယုန္ႏိုင္တယ္ ...
ယုန္နဲ႔လိပ္ အေျပးျပဳိင္ပြဲမွာ ဘယ္သူႏိုင္တယ္ ...
ယုန္ႏိုင္တယ္ ...”
လို႔လည္း သံျပဳိင္ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ရဲ့ မ်က္ဝန္းေတြဟာ ဝမ္းသာ ၾကည္းႏႈးမႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စိုရႊဲလို႔ေနပါတယ္။ အဲဒီအခိုက္မွာပဲ ဖိုးဖိုးယုန္ဟာ က်ေနာ္ရွိရာကို ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေပြ႔ဖက္လို႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပာရွာပါတယ္။
“အားလံုး ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီကြဲ႔ ေျမးယုန္ရဲ့”
က်ေနာ္ ပန္းဝင္ၿပီး ၁ဝ နာရီတိတိၾကာမွ လိပ္ဟာ ပန္းဝင္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ သူ႔ထက္ အလ်င္ ပန္းဝင္ခဲ့ၿပီး အႏိုင္ရထားတဲ့ ဟန္ပန္ အမူအရာမ်ဳိးနဲ႔ သူ႔ကို အေပၚစီးက မႀကိဳဆိုခဲ့ၾကပါဘူး။ ျပဳိုင္ပြဲတခုကို အတူတကြ ယွဥ္ျပဳိင္ခဲ့ၾကရတဲ့ အားကစားသမား အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔သာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လိပ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အဲဒီလို ႀကိဳဆိုမႈကို လ်စ္လ်ဴ႐ူၿပီး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေဝးရာကို ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ဒုိင္လူႀကီးအဖြဲ႔ဆီကေနၿပီး ေၾကျငာခ်က္တခု ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။
“အခု က်င္းပ ၿပီးစီးသြားတဲ့ ယုန္နဲ႔လိပ္တို႔ရဲ့ တာေဝး အေျပးျပဳိင္ပြဲႀကီးမွာ လိပ္ဟာ အႏိုင္ရ ဗိုလ္စြဲသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပထမရတဲ့ လိပ္ ဆုယူရန္ စင္ျမင့္ေပးသို႔ ႂကြပါခင္ဗ်ား”
က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္နားကို ကိုယ္မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ တစံုတခု အႀကီးအက်ယ္ မွားယြင္းသြားခဲ့ၿပီ ဆိုတာကိုလည္း သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ထိန္းမရေအာင္ ေဒါသထြက္ေနၾကတဲ့ ေတာေကာင္ေတြနဲ႔အတူ ဒိုင္အဖြဲ႔ရွိရာကို ဖိုးဖိုးယုန္ ဦးေဆာင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ သြားေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ေတြဟာ တုတ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ ဒိုင္ေတြရဲ့ ေရွ့ကေန စီတန္းၿပီး ကာလိုက္ၾကပါတယ္။ ဖိုးဖိုးယုန္ဟာ ဆင္နဲ႔က်ားႀကီးရဲ့ အလယ္က ျခေသၤ့ႀကီးဆီကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ...
“ေဟာဒီယုန္ ... ပန္းဝင္ၿပီး ၁ဝ နာရီတိတိၾကာမွ လိပ္ ပန္းဝင္လာတာ တေတာလံုး တေတာင္လံုး သိသလို ခင္ဗ်ားတို႔လည္း မ်က္ျမင္ပဲ ... ဘာေၾကာင့္ ယုန္ အျပတ္အသတ္ႏိုင္တာကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ လိပ္ကို အႏိုင္ေပးလိုက္ရတာလဲ”
ဖိုးဖိုးယုန္ရဲ့ စကားအဆံုးမွာ ျခေသၤ့ႀကီးဟာ က်ေနာ္တို႔ ေတာေကာင္ေတြ အားလံုးကို သနားစရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ သတၱဝါေတြပါလား ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ မခိုးမခန္႔စိုက္ၾကည့္ၿပီး တေဝါင္းေဝါင္းရယ္ရင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“က်လည္က်တဲ့ အေကာင္ေတြပဲ ... မင္းတို႔ ျပဳိင္ပြဲစည္းကမ္းကို ေသေသခ်ာခ်ာမွ မဖတ္ဘဲကိုးကြ။ ဒါ ... တကယ့္ျပဳိင္ပြဲ မဟုတ္ဘူးေဟ့ ... ပံုျပင္သ႐ုပ္ေဖာ္ကြ ... ပံုျပင္သ႐ုပ္ေဖာ္ ...။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပံုျပင္ထဲကအတိုင္း ျဖစ္ရမယ္ ... သိလား။ ... အရင္အတိုင္း ... အရင္အတိုင္း။ ေဝါင္း ... ေဝါင္း ... ေဝါင္း ...”
ရဲေခါင္မဲေမာင္
ဤပုိ႔စ္ရဲ႕အေပၚထင္ျမင္သုံးသပ္ခ်က္
Print this post
0 comments:
Post a Comment