ကမၻာ့အစိတ္အပိုင္းတခုမွာ ႀကီးမားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈႀကီး တခုခု ေပၚေပါက္လာ တယ္ ဆိုရင္ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားတဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ားရဲ႔ ေ၀ဖန္ေရးသားမႈကို ဖတ္လိုက္ရတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အဲဒီလႈပ္႐ွားမႈရဲ႔ သေဘာကို ႐ွင္းခနဲ ျမင္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒီလႈပ္႐ွားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တန္ရာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို တြက္ခ်က္ခန္႔မွန္း ျပမႈမ်ား ပါတယ္ဆိုရင္လဲ ဘက္စံုကေန ၾကည့္ၿပီး အေၾကာင္းေပၚ အက်ိဳးဆင့္လာမွာမ်ိဳးကို တြက္ျပထားတာမို႔ ဟုတ္ေပမွာပဲရယ္လို႔ ဘ၀င္က်ရစျမဲပဲ။
ကမၻာ့အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတို႔ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)ေက်ာ္ ကြဲလြဲဆန္႔က်င္မႈႀကီးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ တႏိုင္ငံနဲ႔ တႏိုင္ငံ ပံုမွန္ဆက္ဆံမႈမ်ိဳး မ႐ွိတဲ့ အေျခအေနကေနၿပီး ပံုမွန္ဆက္ဆံေတာ့မယ့္ အလားအလာေတြ ေ႐ြ႔လ်ား ေျပာင္းလဲေန တာကို ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အခါ ဒီလႈပ္႐ွားမႈရဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အတိုင္းအတာမ်ိဳးကို ေရးေနက်ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္သတင္းစာဆရာမႀကီး အယ္နာလူ၀ီစထေရာင္း နဲ႔ အေမရိကန္သတင္းစာဆရာ အဂၢါစႏိုးတို႔ကို သတိရမိတယ္။
အထူးသျဖင့္ မစၥတာအဂၢါစႏိုးကို ပိုသတိရမိပါတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ အေမရိကန္တ႐ုတ္ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္လာမႈဆိုတာ 'သူခင္းတဲ့ ဇာတ္ေပကိုး' လို႔ ေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ႔ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြက အက်ဳံး၀င္ေနခဲ့မႈ ႐ွိလို႔ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ မစၥတာအဂၢါစႏိုးဟာ ႐ွာမွ႐ွားတဲ့ သတင္းစာဆရာတဦးပဲ။ သတင္းစာ ဆရာေတြ ေ႐ွးကလည္း႐ွိခဲ့၊ အခုလည္း ႐ွိၾကတာ ဒုနဲ႔ေဒးေပါ့။ ႏို႔ေပမယ့္ သတင္းမွန္တခု အတြက္ သူ႔ေလာက္ စြန္႔စားႀကိဳးစားတဲ့လူ၊ သူ႔ႀကိဳးပမ္းမႈ တကယ္ေအာင္ေအာင္ျမင္တဲ့လူ၊ တသက္ပတ္လံုး စိုက္လိုက္မတ္တတ္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို ဇြဲနဘဲနဲ႔ ဘယ္သူ႔မွ မမႈဘဲ လုပ္ႏိုင္တဲ့လူ။ လုပ္သေလာက္ အရာထင္ထင္ ေအာင္ျမင္တဲ့လူ ႐ွားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ (၆၆) ႏွစ္ဆိုတာ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ အ႐ြယ္လတ္လို႔ ေခၚႏိုင္ေလာက္တဲ့ အ႐ြယ္မွာ ကြယ္လြန္သြားေတာ့ ႏွေျမာမဆံုးၾကဘူး။
မစၥတာစႏိုးဟာ တကယ့္စံျပ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာတဦးပါ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု မစ္ဆိုရီနယ္မွာ သူ႔ကို ေမြးခဲ့တယ္။ မစ္ဆိုရီတကၠသိုလ္မွာ သတင္းစာဒီဂရီ ရခဲ့တယ္။ ကင္းဆတ္ၿမိဳ႔နဲ႔ နယူးေယာက္မွာ သတင္းေထာက္ ခဏလုပ္ၿပီး၊ သူ႔အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္မွာ သတင္းေထာက္ငယ္တေယာက္ အေနနဲ႔ ကမၻာကို လွည့္ပါေတာ့တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ကို ေရာက္တဲ့အခါ တလခြဲေလာက္ေနၿပီးရင္ တႏိုင္ငံကို ကူးမယ္လို႔ပဲ။
ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးက သူ႔ကို ညႇိဳ႔ထားသလိုမို႔ သူေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဒီက မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက တ႐ုတ္ေတြကို ေသြးစုတ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္၊ လူသားအခ်င္းခ်င္းရဲ႔ ဒုကၡကိုျမင္ရင္ ၾကင္နာသနားတတ္တဲ့ လူသားတေယာက္အဖို႔ တ႐ုတ္ေတြ ေနရထိုင္ရပံုေတြကို ျမင္ရတာ ခံျပင္းေဒါသထြက္စရာ အျပည့္ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေတြကို ျမင္ရ ေတြ႔ရေတာ့ အဘက္ဘက္က ခံေနရတဲ့ တ႐ုတ္ေတြအေပၚကို မစၥတာစႏိုးက သံေယာဇဥ္ ႐ွိတယ္ထင္ပါရဲ႔။ တ႐ုတ္ျပည္မွာပဲ သူဆက္ေနၿပီးေတာ့ တ႐ုတ္သတင္း ေတြကိုပဲ နယူးေယာက္ ဆန္း သတင္းစာကို ေရးပို႔ေနတယ္။
ဒီေနာက္ ယန္ခ်င္းတကၠသိုလ္မွာ ၀င္ၿပီး စာသင္ေပးရင္း တ႐ုတ္စကား သင္တယ္။ တ႐ုတ္စကားတတ္စျပဳေတာ့ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသား၊ တ႐ုတ္ေက်ာင္း ဆရာေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္ ေျမေအာက္သမားေတြနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္ရ ေနတာေပါ့။ အဂၢါစႏိုးဟာ ႐ွန္ဟဲမွာေနတုန္း အေမရိကန္သတင္းစာေတြကို တ႐ုတ္သတင္းပို႔တဲ့ အလုပ္အျပင္ အဲဒီေခတ္က လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ တ႐ုတ္စာေပ ေတြကိုလည္း ဘာသာျပန္ၿပီး သူတို႔ စာနယ္ဇင္းေတြထဲ ထည့္ခဲ့ေသးတယ္။ တ႐ုတ္စာေရးဆရာ လူ႐ႊန္းတို႔၊ ေမာ္ထြန္းတို႔ ေရးတဲ့ ၀တၳဳတိုေတြဆိုရင္ တ႐ုတ္ေတြရဲ႔ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ေကာင္းေတြမို႔ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြဟာ အဂၢါစႏိုးေကာင္းမႈနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္အေၾကာင္း စာေပကတဆင့္ ေတာ္ေတာ္ သိနားလည္ခဲ့ၾက တယ္။
၁၉၃၅ ခုႏွစ္က်ေတာ့ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ ခရီးမိုင္ (၆၀၀၀)ေက်ာ္ကို ခ်ီတက္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႔ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွာ အခိုင္အမာ တပ္စြဲအေျခစိုက္ၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္ မွာ ကိုမင္တန္ေတြက တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ေတြေတာ့ က်ဆံုးေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၿပီ။ ေမာ္စီတုန္း လည္း ေရာဂါဘယနဲ႔ ေသဆံုးၿပီ စတဲ့ သတင္းေတြ ကမၻာကို လိႈင္လိႈင္ႀကီး ျဖန္႔ေ၀ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက သူတို႔အေျခအေနကို အမွန္အတိုင္း ကမၻာကို သတင္းပို႔ႏိုင္မယ့္ ဘူဇြာသတင္းေထာက္ တေယာက္ေလာက္ သူတို႔ဆီ ေရာက္လာေစခ်င္ ေနသတဲ့။ ဒီသတင္းေထာက္လိုပဲ အေနာက္ႏိုင္ငံကနည္းနဲ႔ ေဆးကုတဲ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ လည္း သူတို႔ေဒသကို ေရာက္လာႏိုင္ရင္ အလြန္ေကာင္းမယ္လို႔ ကိုမင္တန္အုပ္စိုးမႈေအာက္က သူတို႔ ေျမေအာက္သမားေတြဆီကို သတင္းပို႔တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ႐ွန္ဟဲက မာ့က္စ္၀ါဒ ေလ့လာေရးအဖြဲ႔မွာ မွန္မွန္လာၿပီး ေလ့လာေနတဲ့၊ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ တေန႔ထက္တေန႔ သန္လာတဲ့ ေဂ်ာ့ေဟတမ္ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္ကေလး တေယာက္ကို "ကြန္ျမဴနစ္နယ္ေျမသြားမလား" လို႔ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဒီအေမရိကန္ ဆရာ၀န္ကေလးက ႐ွန္ဟဲ လူမ်ိဳးစံုရပ္ကြက္က စက္႐ံုစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ကေလးပါ။ သူက "သြားမယ္" လို႔ အေျဖေပးတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ ဆရာ၀န္ကို ရၿပီးေတာ့ သတင္းေထာက္ တေယာက္ရဖို႔အတြက္ အဂၢါစႏိုးကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကတယ္။ အဂၢါစႏိုးကလည္း လက္ခံတယ္။ သူလည္း သြားမယ္တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္က ကူမင္တန္အစိုးရဟာ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုရင္ ရက္ရက္စက္စက္ ေခ်မႈန္းေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ တစံုတေယာက္ နည္းနည္း '၀ဲ' တယ္ဆိုရင္ပဲ၊ အဲဒီလူကို ခ်က္ခ်င္းဖမ္းတာပဲ။ ေထာင္ထဲ သြင္းတာပဲ။ ေထာင္ထဲေရာက္ၾကရင္လည္း အမ်ားအားျဖင့္ ျပန္လြတ္မလာ ေတာ့ပါဘူး။ တနည္းနည္းနဲ႔ သတ္ပစ္လိုက္တာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ အန႔ံခံဖို႔အတြက္ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ပုလိပ္နဲ႔ အထူးစံုစမ္းေရး စံုေထာက္ အဖြဲ႔ႀကီးေတြလည္း ထား တယ္။ ဒီအဖြဲ႔ႀကီးေတြကို ႏိုင္ငံျခား စံုေထာက္အဖြဲ႔ေတြက ၀ိုင္း၀န္းကူညီပါေသးတယ္။
ကူမင္ တန္ စစ္တပ္ကလည္း ခါးခါးသီးသီး ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး စစ္တပ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခ်န္ေက႐ွိတ္ရဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး ယႏၱရားႀကီးေအာက္က ေဖာက္ထြက္ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ႐ွိရာ ဟိုအေနာက္ေျမာက္ဖ်ားကို သြားဖို႔ဆိုတာ တကယ့္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားကိစၥပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ခံတပ္ေတြကို ေဖာက္ထြက္ႏိုင္တယ္ထားဦး၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အလြန္ညံ့၊ လူေတြက အဆမတန္ ဆင္းရဲ၊ ေတာပုန္းဓါးျပအမ်ိဳးမ်ိဳး မင္းမူေနတဲ့ ေဒသကို အၾကာႀကီး ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္းသြားရမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအေနနဲ႔ အလြန္႔အလြန္ မလြယ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါ တယ္။
ဒါသာ ျဖစ္တယ္၊ လက္ထဲမွာ ေငြေၾကးမ်ားမ်ားမ႐ွိတဲ့ အဂၢါစႏိုးက သူလည္း သြားမယ္ တဲ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ၀န္ ေဂ်ာ့ေဟတမ္ကို ပထမ လူပို႔နဲ႔ လႊတ္ၾကည့္တယ္။ ဆရာ၀န္ကို ေျမေအာက္နဲ႔ ဆက္ၿပီး လႊတ္ဖို႔ စီအန္မွာ လုပ္တဲ့အစီအစဥ္က မေအာင္ျမင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ၀န္ဟာ စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႔ မျပန္မျဖစ္လို႔ ႐ွံဟဲကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒီအျဖစ္ဟာ အဂၢါစႏိုးအဖို႔ တကယ္ေတာ့ အားတက္စရာ လံုး၀ မ႐ွိတဲ့ အျဖစ္ပဲ။ ႏို႔ေပမဲ့ အဂၢါစႏိုးက စိတ္မပ်က္ဘူး။ ေနာက္တႀကိမ္ သူနဲ႔ ဆရာ၀န္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ျပဴးသြားဖို႔ စီစဥ္ေပးတယ္။ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ စီအန္က လုပ္ေပးတဲ့ လူေတြအားလံုး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ လုပ္ေပးႏိုင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အုတ္တံတိုင္းႀကီး ဧရာမကာရံထားတဲ့ အဲဒီ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္း ၿမိဳ႔ေတာ္ရဲ႔ အျပင္ဘက္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး သူမ်ားမသိလိုက္ဘဲ ထြက္လို႔ ရသြားတယ္။
ေတာဘက္ ေရာက္ၾကေတာ့ ဆရာ၀န္ ေဂ်ာ့ေဟတမ္က ကန္ဆုျပည္နယ္ထဲမွာ ႐ွိတဲ့ ခရီး႐ွည္ခ်ီတက္ သြားတဲ့ တပ္မေတာ္ ေနာက္ကို လိုက္တယ္။ အဂၢါစႏိုးက ႐ွန္စီျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းက ေပါက္အန္ဘက္ကို သြားတယ္။ ေမာ္စီတုန္းတို႔၊ ခ်ိဳအင္လိုင္းတို႔က တပ္မေတာ္တခ်ိဳ႔နဲ႔ အဲဒီတုန္းက ေပါက္အန္ကို ေရာက္ႏွင့္ ေနၾကၿပီေလ။
အဂၢါစႏိုးက သြားမယ့္သာ သြားတယ္၊ လမ္းပန္းက ဘာမွ စိတ္မခ်ရဘူး။ သူ မသြားခင္ ကေလးတြင္ကပဲ အငတ္ေဘးကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔က ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္ကို ဓါးျပေတြက သတ္ပစ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး အ၀တ္သန္းကေန ကူးတဲ့ တိုက္ဖြိဳက္ ေရာဂါနဲ႔ ၀မ္းကိုက္၀မ္းေလွ်ာ ေရာဂါေတြေၾကာင့္ ေသၾကရတာေတြလည္း မနည္းဘူး။ တ႐ုတ္ျပည္ အဲဒီအပိုင္းက စားတဲ့ အစားအစာ ဓေလ့က ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ သိပ္ျခားနားတယ္။ အဂၢါစႏိုးက တ႐ုတ္စကားလဲ ဟုတ္တိပတ္တိ တတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတတ္တဲ့ မန္ဒရင္စကားက ဒီအေနာက္ေျမာက္ပိုင္းက ႐ွန္စီစကားနဲ႔ တူတာ မဟုတ္ဘူး။ တျခားစီ။
ႏို႔ေပမဲ့ အဂၢါစႏိုးက ဘယ္အခက္အခဲကိုမွ မမႈဘဲနဲ႔ သူလိုခ်င္တဲ့ သတင္းရဖို႔အတြက္ အားလံုးကို စြန္႔ၿပီး သြားပါတယ္။
ေပါက္အန္ ကေနၿပီး ယင္အန္ကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ တေႏြတမိုး ဆိုသလို (၃)လ၊ (၄)လၾကာေနၿပီး တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ယင္အန္မွာ အဂၢါစႏိုးဟာ ေမာ္စီတုန္းတို႔၊ ခ်ဴအင္လိုင္းတို႔နဲ႔ တရင္းတႏွီးေတြ႔ရ ဆံုရ၊ ေမးရျမန္းရ၊ မွတ္သားသိ႐ွိရေတာ့ ဒီလူေတြဟာ စုတ္ျပတ္ႏြမ္းနယ္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အ၀တ္ကို ၀တ္၊ ဆင္းရဲတဲ့ အစားကိုစားၿပီး သူတို႔ ယံုၾကည္မႈအတြက္ အဘက္ဘက္က စြန္႔လုပ္ေနၾကတာ ပါကလား။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႔ အနာဂတ္ဟာ သူတို႔ပဲ။ တ႐ုတ္ရာဇ၀င္ကို သူတို႔ပဲ ေရးမွာပဲ။ ဒီလူေတြဟာ၊ ဘယ္တုန္းကမွ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူတဲ့ 'လူသစ္' ေတြပဲလို႔ သူက သိမွတ္လိုက္ တယ္။
အဂၢါစႏိုးဟာ ဖေယာင္းတိုင္မီးကေလး မွိတ္တုတ္တုတ္နဲ႔ပဲ ေမာ္စီတုန္း ေျပာျပသမွ်ကို အျပည့္အစံု လိုက္ေရးၿပီး မွတ္တယ္။ ေန႔ခင္းက်ရင္ အဲဒါေတြကို ျပန္ဖတ္၊ သူ႔စိတ္ထဲ မ႐ွင္းတာ၊ သူေမးခ်င္တာကို ညက်ေမးဖို႔ ေရးထား၊ ေနာက္တညက် ထပ္ေမး၊ ထပ္ေရးေပါ့။ ညမွာ အဂၢါစႏိုး ဒီလိုေမးတာ၊ မွတ္တာ ဘယ္ႏွနာရီ အထိမ်ားလဲဆိုရင္ အိပ္ခ်င္အားႀကီးလို႔ စာေရးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ အထိပဲတဲ့။
အဂၢါစႏိုး ဒီလို ႀကိဳးစားပမ္းစား ႐ွိတာကို တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ႏွစ္သက္သလို တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ အနစ္နာခံပံု၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးပံု၊ အင္မတန္႔ ယံုၾကည္ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ပံုေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရေတာ့ အဂၢါစႏိုးကလည္း ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္မႈ ႐ွိတယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အဂၢါစႏိုးေမးသမွ် ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာမျပဖူးတဲ့ ကိုယ္ေရး အတၳဳပၸတၱိလို ဟာမ်ိဳးကိုေတာင္ ေမာ္စီတုန္းကလည္း အဂၢါစႏိုးကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ယင္အန္မွာ ညေပါင္းမ်ားစြာ ေမးျမန္းမွတ္သားရာကေနၿပီး သူေရာ၊ အဂၢါစႏိုးေရာဟာ ကြန္ျမဴနစ္သေဘာတရားေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သြားၾကတယ္လို႔ ဆရာ၀န္ ေဂ်ာ့ေဟတမ္က ေရးပါတယ္။ အဂၢါစႏိုးဟာ ယင္အန္က ၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွာ ျပန္လာတယ္။ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ 'တ႐ုတ္ျပည္ေပၚက ၾကယ္နီ' ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးသားထုတ္ေ၀လိုက္တယ္။
အဲဒီအခါမွာ 'ေမာ္စီတုန္း ေသၿပီ' လို႔ ယံုၾကည္ေလာက္တဲ့ သတင္းေတြ ရတယ္လို႔ ခ်န္ေက႐ွိတ္က ကမၻာကို သတင္းျဖန္႔ခ်ိန္၊ ကြန္ျမဴနစ္တပ္ေတြကို အျပဳတ္ သုတ္သင္ေခ်မႈန္း လိုက္ၿပီလို႔ သတင္းျဖန္႔ေနခ်ိန္၊ ဒီစာအုပ္ဟာ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ေတြအနဲ႔ ပရိသတ္အၾကား ဘြားခနဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ျပလိုက္သလို ႐ွိလြန္းလို႔ ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ အဂၢါစႏိုးရဲ႔ သတင္းေပး အေရးအသားေကာင္းပံုကေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ တ႐ုတ္ျပည္ ေပၚကၾကယ္နီ စာအုပ္ဟာ သတင္းေပးေရးသားမႈ အေကာင္းဆံုးစာအုပ္ပဲလို႔ ခ်ီးက်ဴးၾက၊ သတင္းေပး ေရးသားမႈဆိုင္ရာ စာေပမွာ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္တဲ့ စာအုပ္လို႔ ေခၚတဲ့လူက ေခၚၾကတယ္။
ဒါေလာက္စံု၊ ဒါေလာက္ ႐ွင္းလင္းၿပီး ဒါေလာက္ ဖတ္ခ်င့္စဖြယ္ေကာင္းေအာင္ သူသာ ေရးႏိုင္တယ္လို႔လဲ ေျပာၾကတယ္။ ဒီ ခ်ီက်ဴးသံေတြနဲ႔အတူ သူ႔စာအုပ္ဟာ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ခ်ည္း အႀကိမ္ေပါင္း (၁၀) ႀကိမ္မက ျပန္႐ိုက္ ေရာင္းရတယ္။ စာအုပ္ေရ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ႐ိုက္ႏွိပ္ခဲ့ရတယ္။ ကမၻာ့ဘာသာေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာနဲ႔လည္း ဘာသာျပန္ဆိုၿပီး ႐ွိပါတယ္။ ျမန္မာဘာသာနဲ႔လည္း 'တင္ေထြး' က ျပန္ဆိုၿပီး ႐ွိပါတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္ေပၚကၾကယ္နီ စာအုပ္ထြက္ၿပီးေတာ့ အဂၢါစႏိုး ပီကင္းမွာပဲေနၿပီး တိုးတက္တဲ့ တ႐ုတ္စာေရးဆရာႀကီးေတြရဲ႔ စာေတြကို ဘာသာျပန္ၿပီး စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ထည့္ေပးေနျပန္တယ္။ အဲဒီတုန္းက လူ႐ႊန္းတို႔၊ ေမာ္ထြန္းတို႔ အေရးအသားေတြက မေက်နပ္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေပါက္ကြဲဖို႔ ပလံုစီေနတဲ့ တ႐ုတ္လူငယ္လူ႐ြယ္ေတြကို ႏိႈးဆြလမ္းျပရာမွာ အလြန္ထက္ျမက္တဲ့ စာေတြကလား။ ဒီဘာသာျပန္ေတြကို သူက မဒမ္ဆြန္ခ်င္လင္းအေပၚ ေလးစားစိတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္သတဲ့။ မဒမ္ဆြန္ခ်င္လင္းကို အဂၢါစႏိုးကဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ ဘယ္လို လာဘ္လာဘနဲ႔မွ ဖ်က္ဆီးလို႔မရဘူး။ ယံုၾကည္ခ်က္လည္း ခိုင္မာျမဲျမံတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး ၾကည္ညိဳတယ္။
အဂၢါစႏိုးက ဒီအေတာအတြင္းမွာပဲ စာအုပ္တအုပ္ ေရးျပန္တယ္။ သူ႔စာအုပ္က အဂၤလန္မွာေတာ့ 'မီးေလာင္ေျမ' (Scorched Earth) ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ထုတ္ေ၀တယ္။ အေမရိကန္မွာေတာ့ 'အာ႐ွအတြက္စစ္ပြဲ' ( Battle for Asia) ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ထုတ္ေ၀တယ္။ ဒီစာအုပ္ကို သူ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ ဘာဂီယိုမွာေနၿပီး ေရးတာပါ။ စာအုပ္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာ တိုက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္စစ္ေၾကာင္းၾကား ထြက္ခ်ည္ ၀င္ခ်ည္လုပ္ၿပီး ႐ွာေဖြေပးတဲ့ သူ႔ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မစၥတာရယ္၀ီအယ္လီနဲ႔ မစၥတာ အီဗင္ကာလ္ဆန္တို႔ ဆီက ရယူတယ္။
{ပထမပိုင္းၿပီး}
လူထုေဒၚအမာ
မာယာမွ ကူးယူေဖၚျပသည္။ဤပုိ႔စ္ရဲ႕အေပၚထင္ျမင္သုံးသပ္ခ်က္
Print this post
0 comments:
Post a Comment