ဒီကိစၥႀကီးတခုလံုးရဲ႔ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေနတဲ့ ကယ္လီဖိုးနီးယားကို လိုက္လာေစခ်င္မႈက စတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မရီးက အေမရိကားကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကတည္းက ေျပာင္းသြားၾကတာပါ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အေမရိကားက ဘာသာစကား စာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္းက ထုတ္ထားတဲ့ ပံုစံ ၁-၂၀ ဆိုတာတခုပဲ စာတိုက္ကေနၿပီး ပို႔လိုက္တယ္။ က်န္တာက ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့။ သူ႔ပံုစံ ၁-၂၀ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေမရိကားကို ေရာက္လာရင္ ဒီေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ႔ လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပံုစံပါ။ အေမရိကန္သံ႐ံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္က ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာရဖို႔ ေလွ်ာက္တဲ့ အခါ ဒီပံုစံက လိုမွာေပါ့ေလ။
သူ႔ဟာေရာက္လာေတ့ ကၽြန္ေတာ္က စဥ္းစားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံျခားကို တကယ္သြားခ်င္ တာလားလို႔။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ျပတ္ျပတ္သားသား မ႐ွိလွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အဂၤလိပ္စာကလည္း ကုန္းေကာက္စရာ မက်န္ေတာ့သေလာက္ ဟုတ္လား။ မင္းေျပာစမ္းဆိုရင္ အိုင္....အိုင္၊ ယူ.....ယူ၊ ဗလား.....ဗလား၊ ဗိုး.....ဗိုး၊ ျဖစ္ကုန္မွာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုက ဒါကိစၥမ႐ွိဘူးတဲ့၊ မင္းဟိုကိုသာ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့တဲ့။ ေရာက္ရင္ အဂၤလိပ္စကားကို အရင္သင္၊ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားဘာသာ အျဖစ္သင္ယူတဲ့။ အဂၤလိပ္စာ စာေမးပြဲ 'တိုဖယ္' ကို ၀င္ေျဖတဲ့။ သူကေျပာေတာ့ လြယ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ကေတာ့ တိုဖယ္ကို သူလိုကိုလိုေတြ ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ၀င္ေျဖေနၾကတာပဲ။ ေအာင္သူက နည္းနည္းပါ။ အဲ ... ဒီစာေမးပြဲကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ထိုင္းမွာတင္ ေျဖရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခါေျဖရ ေျဖရ ဘာအေရးလဲ။ ႐ွင္းပါတယ္ေနာ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္အေမရိကားကို သြားခ်င္ပါေသးတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြထဲမွာ အျမဲတမ္း ျမင္ေနရတာေတြမ်ိဳး ဟိုႏိုင္ငံမွာ တကယ္ ႐ွိမ႐ွိ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ဦးမယ္။ အေမရိကားမွာ တိုဖယ္စာေမးပြဲကိုလည္း ႀကိဳးစားရင္ ေအာင္ႏိုင္စရာ ႐ွိပါတယ္။
လူဆိုတာ ကံစမ္းရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ကၽြန္ေတာ္တသက္လံုးျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကံဆိုးကံေကာင္း စမ္းခဲ့လွပါၿပီ။ တကယ္လို႔ ကံမေကာင္းလို႔ အေမရိကားက ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ျပန္လာရေတာ့လည္း ေရာက္ယားေပါ့။ အပန္းမႀကီးႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကားကို သြားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဗီဇာေလွ်ာက္ထားရမယ့္ ကိစၥ၀ိစၥေတြကေတာ့ အမ်ားသား။ အ႐ႈပ္သားပါကလား။ ဗီဇာေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္စာနဲ႔ ေရးခ်ၾကည့္ေတာ့ အားလံုး ၆ ခ်က္တိတိ ႐ွိတယ္။
(၁) ပတ္စ္ပို႔ (ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္) (၂) ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ေငြေရးေၾကးေရးမွာ အာမခံမယ့္သူရဲ႔ စာနဲ႔ အခိုင္အမာ အာမခံမႈ၊ (၃) အာမခံသူရဲ႔ စီးပြါးေရးအေျခအေန ဘဏ္တိုက္တတိုက္၏ တင္ျပခ်က္၊ (၄) ပံုစံ ၁-၂၀၊ (၅) ကၽြန္ေတာ့္ဓာတ္ပံုမ်ား၊ (၆) ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေရးနမူနာတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ငါးခုက လြယ္ပါတယ္၊ ျပႆနာမျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဘဏ္တိုက္တတိုက္မွာ အလုပ္ လုပ္ေန တာပဲ၊ အားလံုးေျပလည္သြားမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ပတ္စပို႔ ရဖို႔ အတြက္ လံုးပမ္းအားထုတ္ရပံုေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္တဲ့စိတ္မ်ား ကုန္ခမန္း ျဖစ္သြားၿပီး ဒီတခ်ီ တေမာင္းနဲ႔ကို ေတာ္ေတာ္အီသြားခဲ့ပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားေရး႐ံုးကေပးတဲ့ ပတ္စပို႔ ေလွ်ာက္လႊာပံုစံကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျဖည့္ၿပီးတဲ့အခါ၊ ဘာမွလိုေလေသး မ႐ွိရေအာင္ အိမ္ေထာင္စု ကဒ္ျပားေကာ္ပီဆြဲထားတာ ႏွစ္ခု၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငြေရးေၾကးေရး အာမခံတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရဲ႔ ဓာတ္ပံု၊ ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ပံုတင္ကဒ္ျပား၊ ကၽြန္ေတာ္ စစ္မႈထမ္းၿပီးသား လက္မွတ္နဲ႔ အစ္ကိုပို႔လိုက္တဲ့ ပံုစံ ၁-၂၀ မ်ားကိုပါ ယူသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားေရး႐ံုး ပတ္စပို႔ျဗဴ႐ိုရဲ႔ ျပတင္းေပါက္ နံပါတ္ ၄ မွာ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လႊာအစံုအလင္ကို တင္တဲ့အခါ အဲဒီက ႐ုပ္ေရေခ်ာေခ်ာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေရးေရးနဲ႔ အရာ႐ွိက ေသေသခ်ာခ်ာစစ္ၾကည့္တဲ့ၿပီး-
"ခင္ဗ်ားအေဖရဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားမွတ္ပံုတင္ကဒ္ျပားေလးကို မၾကည့္ရဘူးလား" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ က "ဟင္...အဲဒါလည္း လိုသလား၊ ေလွ်ာက္လႊာပံုစံထဲ ဘယ္ေနရာမွာမွ မပါပါဘူးဗ်ာ" လို႔ေျပာေတာ့
"ဒါက ခုမွထြက္တဲ့ ဥပေဒသစ္၊ ခင္ဗ်ားအေဖက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးလား" တဲ့။
"ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ဆံုးၿပီပဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့..
"အဲ..ဆံုးၿပီဆိုရင္ ဖြားေသစာရင္းေတာ့ ႐ွိမွာေပါ့၊ အဲဒါပါခဲ့သလား" တဲ့။
"ဟာဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ့္ အေဖဆံုးတာ ဆယ့္တႏွစ္႐ွိၿပီ၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ဖြားေသစာရင္း ခုထိ႐ွိ ေတာ့မွာလဲ" လို႔ေျပာေတာ့..
"ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားအေဖရဲ႔ အိမ္ေထာင္စု ကဒ္ျပား သြားယူေခ်၊ အဲဒီထဲမွာ ခင္ဗ်ားအေဖ ေသတဲ့ အေၾကာင္း ေရးမွတ္ထားတာ ႐ွိမွာပဲ" တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီစကားၾကားေတာ့ ႐ံုးထဲက တခါထဲ လွည့္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ပ်က္စရာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဥပေဒေတြပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ဒီႏွစ္ဆိုရင္ ၂၇ ႏွစ္႐ွိပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁ ႏွစ္တုန္းက ေသ႐ွာၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအေပၚကို ခုထက္ထိ ကၽြန္ေတာကဒုကၡေပးေနရဦးမွာလား။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၄ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္သာဆိုရင္ျဖင့္လည္း၊ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးသူမို႔ ထားပါေတာ့ေလ။
ခုေတာ့... ဟယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပးရမွပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးတဲ့ ဘန္ပလာမာ ခ႐ိုင္ထဲက စူဖန္ဗူရီၿမိဳ႔ကို ျပန္ေျပးၿပီး အိမ္ေထာင္စုကဒ္ျပား ႐ွာရပါတယ္။ အဲဒီေရာက္ခါမွ အေျခအေနေတြက ပို ပိုရယ္စရာ ျဖစ္ေနတာေတြ ေတြ႔ရေသးတယ္ေလ။ ခ႐ိုင္မွတ္ပံုတင္႐ံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက မေသေသးပဲ အသက္႐ွိေနဆဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အကိုႀကီးက အေဖဆံုး တုန္းက ဒီ႐ံုးကို အေၾကာင္းမၾကား မိလို႔ ႐ွိေတာ့မေပါ့။ အေဖရယ္၊ အေဖတကယ္မေသပဲ ၁၁ ႏွစ္သာပိုၿပီး အသက္႐ွည္လိုက္ပါေတာ့။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဒုကၡေတြ မခံရပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္မွာ အေဖတကယ္ေသပါၿပီ ဆိုတာကို တရား၀င္ေအာင္ ေန႔တ၀က္လံုးလံုး ႐ံုးတကာ ကို ေျပးလိုက္ရ လႊားလိုက္ရတာ။ ခ႐ိုင္မွတ္ပံုတင္႐ံုးနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ရဲဌာနကို ေျပးၿပီး ႏိုင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္စာရင္းႀကီးထဲက အေဖတို႔ အိမ္ေထာင္စု ကဒ္ျပားမွာ အေဖေသပါၿပီ ဆိုတာ စာရင္းေပါက္ ေအာင္ စာေရးကို လုပ္ခိုင္းရတာေပါ့ေလ။ စာေရးကလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း ႐ွာေဖြ ေပး႐ွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါ ၀ိုင္းကူ႐ွာရတာပါ။ ဒီလို အ႐ွာႀကီး႐ွာေတာ့ ေတြ႔ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား စာရင္းစာအုပ္ႀကီး ထဲမွာ အေဖေသဆံုးၿပီဆိုတာ ဟို ကတည္းက ေရးမွတ္ၿပီး ႐ွိပါတယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုထင္ပါရဲ႔။ အစ္ကိုက အေဖဆံုးေတာ့ အေဖ့ႏိုင္ငံျခားသားမွတ္ပံုတင္ရယ္၊ ဖြားေသလက္မွတ္ရယ္ကို ယူလာၿပီး ရဲဌာနကို အေၾကာင္းၾကားလာပံုရတယ္။ ခ႐ိုင္႐ံုးနဲ႔ ၿမိဳ႔နယ္႐ံုးကိုေတာ့ အေၾကာင္းၾကားဖို႔ မလုပ္ခဲ့ပဲ ေက်ာ္လႊားလာ ခဲ့ပံုရတယ္။ တာ၀န္က် ရဲအရာ႐ွိ သူေကာင့္သားက- ခင္ဗ်ား ဒီကေနၿပီး စီအိုင္ဒီ(စံုေထာက္ဌာန) ျဗဴ႐ို ၃ ကိုသြားၿပီး အဲဒီ႐ံုးမွာ ခင္ဗ်ားအေဖ ႏိုင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္လက္မွတ္နဲ႔ ေသဆံုးၿပီးဆိုတဲ့လက္မွတ္ကို သြား႐ွာခဲ့တဲ့ေလ။ ေစတနာဗရပြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ထိပ္ကိုထိုး ပစ္ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဆီက ႏိုင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္ေတြ အကုန္လံုး၊ ဖြားေသစာရင္းေတြ အကုန္လံုးကို အဲဒီ ပို႔ထားၿပီး သားတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာရယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလက္မွတ္ေတြ မရလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ႏိုင္ငံျခားသားမွတ္ပံုတင္ ကိုင္သူဟာ ေသၿပီဆိုတဲ့ အစီရင္ခံစာပါပဲ။ ဒါရရင္ ရဲမင္းႀကီးဆီျပဖို႔ပဲ။ ဒါနဲ႔မလံုေလာက္ဘူး၊ ဘန္ေကာက္ျပန္ဦး၊ စီအိုင္ဒီ႐ံုး သြားဦးဆိုရင္ေတာ့လည္း ေနေပေစေတာ့ဗ်ာ၊ ႏိုင္ငံျခားမသြားရရင္လည္း ေနေပေစေတာ့ လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔က တေနကုန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖေသတာ မွန္တယ္ဆိုတဲ့ သက္ေသခံစာ႐ြက္ ၿမိဳ႔နယ္အရာ႐ွိဆီက ရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ ပတ္စ္ပို႔ျဗဴ႐ိုက ကၽြန္ေတာ့္ေလွ်ာက္လႊာေတြကို ကိုင္တဲ့ စာေရးလက္ကို ကၽြန္ေတာ္က အပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဟာေတြ အားလံုးလက္ခံၿပီ ဆိုေတာ့ စာေရးက ရဲဌာနသြားၿပီး လူေတြ႔ အစစ္ခံေခ်ဦးလို႔ လႊတ္ျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလြန္ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြတဦး ႐ွိပါတယ္။ သူပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေငြေရးေၾကးေရးကို အာမခံသူအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္တာပါ။ ခုလည္း ရဲမင္းႀကီးရဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ အေဖာ္ေခၚၿပီး သြားပါတယ္။ ဟိုေရာက္လို႔ ရဲကေမးရင္ လိမ္ခ်င္တာသာလိမ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုမွာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာက ႏိုင္ငံျခားသြားခြင့္အတြက္ အိုေကပဲဆိုတဲ့ ရဲမွတ္ခ်က္မဟုတ္လား။ မိတ္ေဆြက ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္သလို အားလံုး ပိပိရိရိ ေဆာင္႐ြက္ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေလးရက္ၾကာေတာ့ ရဲဘက္က အိုေကတာကို ရပါတယ္။ ရေတာ့ ေနာက္တေန႔မွာ ပတ္စပို႔ သြားထုတ္ခဲ့တယ္ေလ။
ကိစၥတရပ္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ၿပီးေျပသြားၿပီ။ အေမရိကန္ သံ႐ံုးကိုသြားၿပီး ဗီဇာေလွ်ာက္တဲ့ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အားပ်က္တယ္၊ ဒီကိစၥမ်ိဳး လုပ္ဖူးတဲ့သူတိုင္းက မင္းရဖို႔ က်ဲပါတယ္ခ်ည္း ေျပာၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံ ၁-၂၀ ကလဲ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားက ေက်ာင္းတေက်ာင္းရဲ႔ ၀င္ခြင့္ပံုစံတဲ့။ တကၠသိုလ္ႀကီးတခုက ဘာသာစကားသင္ မဟာဌာနမ်ိဳးက မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအတြက္ မပူေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္မခံလည္း အေရးလား၊ ဗီဇာေတာင္မွ မရလဲ အေရးမႀကီးေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုက ေမးရင္ "အကိုေရ ႀကိဳးစားတာပဲ မရဘူးဗ်ာ၊ ေဆာရီးေပါ့" လို႔ ေျပာလိုက္မွာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္ယာလက္လမ္းက အေမရိကန္သံ႐ံုးကို မနက္ ၈ နာရီနဲ႔ ၁၀ မိနစ္မွာ အေရာက္ သြားတဲ့အခါ အဲဒီမွာ လူ၁၀၀ ေလာက္ ေရာက္ႏွင့္ ေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေ၀းေ၀းက ဆလံသၿပီး ကၽြန္ေတာ့္႐ံုးကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒီေလာက္ လူေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္ႏွင့္ ေနမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာလုပ္လို႔ ရမွာတုန္း။
ေနာက္မနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ထပ္သြားတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ၇နာရီခြဲ အေရာက္သြားလုိက္ တယ္ေလ။ သံ႐ံုတံခါး မဖြင့္ခင္ နာရီ၀က္တိတိ ေစာလာတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္႐ံုးထဲ ေရာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ လူ ၃၀ ေလာက္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ဗီဇာ ေလွ်ာက္လႊာ အေပါက္မွ တန္းစီေနၾကပါၿပီ။ ေကာင္စစ္၀န္ ႐ံုးတံခါးေတြကေတာ့ တခ်ပ္မွ မဖြင့္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က တန္းစီေနတဲ့ လူေတြရဲ႔ အၿမီးမွာ ၀င္မရပ္ပါဘူး။ ခပ္ေအးေအးပဲ ခံုတခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ား ၾကဴစနစ္ကို လိုက္နာလို႔လဲ။ ေတာ္ၾကာ တံခါးဖြင့္ရင္ ျပံဳတိုးၾကမွာပဲဟာ၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထတိုးမွာေပါ့။
႐ွစ္နာရီတိတိမွာ ႐ံုးတံခါးဖြင့္ပါတယ္။ ဖြင့္တာနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ၀ိုင္းၿပီးတိုးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀င္တိုးပါတယ္။ တံခါးေပါက္က ၂ မီတာေလာက္သာ က်ယ္တာပါ။ အထဲမွာ လူေတြ ကေသာင္းကနင္းပဲ။ ဒီကိစၥကို လုပ္ေပးတဲ့ စာေရးက တေယာက္တည္းရယ္၊ သူက တင္ျပတဲ့ စာ႐ြက္ စာတမ္းေတြ အားလံုး စံုလား မစံုလား၊ မွန္လား မမွန္လား ၾကည့္ရတယ္။ ျပည့္စံုတယ္ဆိုရင္ ေလွ်ာက္တဲ့အခ ဘတ္ ၁၀၀ လက္ခံမယ္၊ ေငြရေၾကာင္းစာကို ဆီရီရယ္ နံပါတ္နဲ႔တကြ ထုတ္ေပးမယ္။ အဲဒီေျပစာရမွ ေလွ်ာက္သူက သူ႔ပတ္စ္ပို႔ကို သြင္းထားၿပီး မင္တဆိပ္ႏွိပ္ၿပီးသားျပန္ရမယ္။ ဘတ္ ၁၀၀ က ဗီဇာရတဲ့အခါ ပိုတဲ့ေငြ ျပန္အမ္းဦးမယ္။ အဲ ... လက္မခံရင္ေတာ့ ပတ္စပို႔ေရာ ဘတ္ ၁၀၀ ေရာ၊ ဒီအတိုင္းသာ ျပန္ယူခဲ့ေပေတာ့၊ သူတို႔က အားလံုးျပန္ေပးလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း တျခားလူ ၁၀၀ ေလာက္ရဲ႔ ေလွ်ာက္လႊာေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စ္ပို႔ကို စားပြဲေပၚမွာ ထပ္တင္ခဲ့တယ္။ စာေရးလုပ္ကိုင္ေနပံုကို အစအဆံုးၾကည့္မိေတာ့ ခန္႔မွန္းမိၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႐ံုးထဲကထြက္ ဘတ္စ္ကားၿပီး အလုပ္႐ွိရာကို လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေလွ်ာက္လႊာ အလွည့္က မြန္းတည့္သည္အထိေလာက္မွ ေရာက္မွာမဟုတ္လား။ ပံုမေတာ္ရင္ ေန႔မြန္းတည့္လို႔ေတာင္ မေရာက္ေသးေပဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔လည္မွ ျပန္လာမယ္ဆိုၿပီး အလုပ္႐ွိရာကို ထြက္ခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ံုးထဲက ထြက္လာခဲ့ေတာ့ "ဗီဇာေလွ်ာက္တဲ့ ဥပေဒကို သံ႐ံုးက ေနာက္အပတ္ထဲမွာ ျပင္ေတာ့မွာမို႔ ေလွ်ာက္သူေတြ ခုေလာက္မ်ားေနတာ" လို႔ ေျပာေနသံတခု ၾကားခဲ့ရတယ္။
ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုး၊ အဲဒီေန႔က ေနာက္ဆံုး စစ္ေဆးခဲ့တဲ့ ေလွ်ာက္လႊာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ဟာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္စစ္၀န္႐ံုးဘက္ကို မနက္ ၁၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္ေလာက္မွာ ေရာက္သြားတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နာမည္ ေခၚသံ ၾကားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘတ္ ၁၀၀ သြင္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ့ေလွ်ာက္လႊာအမွတ္စဥ္ကလည္း ၁၀၀ ပဲတဲ့။ ဒီေန႔အဖို႔ ဒါေနာက္ဆံုးပဲ၊ ၿပီးၿပီတဲ့။ က်န္ေနေသးတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာ တပံုတပင္က နက္ျဖန္မွ စစ္ေတာ့မွာတဲ့။
စာေရးက "ညေနပိုင္း လာခဲ့ဦးတေခါက္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဗီဇာရမရ သိရေအာင္" လို႔ မွာပါေသး တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မသြားဘူး၊ ေနာက္တရက္ မြန္းလြဲပိုင္းမွ သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တြက္တဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ ဗီဇာ ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စ္ပို႔ကို ျပန္ေပးၿပီးေတာ့ သူတို႔က "စာ႐ြက္စာတမ္းေတြကို အားလံုး သိမ္းထားလိုက္ဦးမယ္၊ ဒီက ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ စာ႐ြက္ကေလးေပၚကဟာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကား လိုက္နာဦး" ဆိုၿပီး စာကူးစက္နဲ႔ လွည့္ထားတဲ့ စာ႐ြက္တ႐ြက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စ္ပို႔ထဲမွာ ထည့္ညႇပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ "ဆထံုးလမ္းမွာ႐ွိတဲ့ ယူအက္စ္အိုင္အက္စ္ ျပန္ၾကားေရးကို သြားပါ၊ အဲဒီက ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ အၾကံျပဳပါလိမ့္မယ္" ေျပာၿပီး တံခါး ပိတ္သြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိနစ္မဆိုင္းပါဘူး။ သံ႐ံုးထဲက ထြက္ထြက္ခ်င္း သံုးဘီးကားတစီးငွားစီးၿပီး ယူအက္စ္အိုင္အက္စ္အေဆာက္အဦ ႐ွိရာကို လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီက ထိုင္းအမ်ိဳးသမီး စာေရးမက သေဘာေကာင္းပံုပါ။ သူေျပာပံု ဆိုပံုက တယ္ၿပီး ယဥ္ေက်းတာပဲ။ လူေတြကေတာ့ သူ႔ဆီမွာလည္း တအုပ္ႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျပႆနာတူေတြေပါ့။ သူေပးမယ့္ အၾကံဥာဏ္ကို ရယူဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတာ။ ဒီစာေရးမက ေပးလိုက္တဲ့ အၾကံဥာဏ္ကေတာ့ "ေအယူေအကို သြားၿပီး မီခ်ီဂန္စာေမးပြဲ သြားထိုင္ပါ" တဲ့။
ေအယူေအဆိုတာက ဘန္ေကာက္မွ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းနဲ႔ ဘန္ေကာက္စာ အေကာင္းစား ေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ တကၠသိုလ္ပါ။
"မီခ်ီဂန္စာေမးပြဲ" ဆိုပါကလား၊ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ဒီစကားကို ဒီတခါပဲ ၾကားဖူးေသးတယ္။ စာေမးပြဲထိုင္ရမယ္တဲ့။ ကိုင္း ၾကိတ္လိုက္ဦးကြာ၊ တႀကိမ္တခါေတာ့ ဘာမဆို စမ္းသင့္တာပဲဟာ။
အေမရိကန္သံ႐ံုးက ေနာက္ဆံုးခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းအရ၊ တိုဖယ္စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ၿပီး သူမွအပ၊ မည္သူမဆို မီခ်ီဂန္စာေမးပြဲ ၀င္ထိုင္ၾကရမည္ျဖစ္သည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္အပတ္ ထဲမွာ က်င္းပမယ့္ မီခ်ီဂန္စာေမးပြဲ ၀င္ထိုင္ဖို႔ ဘတ္ ၅၀ သြင္းခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္နာရပါၿပီ၊ ဒီစာေမးပြဲက ကၽြန္ေတာ္ေအာင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
႐ံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အာမခံတဲ့ မိတ္ေဆြကေတာ့ မဟာပိႏၷဲနတ္ႀကီးကို သြားကန္ေတာ့ဖို႔ အၾကံ ေပးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီနတ္ႀကီးရဲ႔ တပည့္တဦး မဟုတ္လားတဲ့။
(ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔လယ္က အီရာ၀မ္ေဟာ္တယ္ႀကီးေ႐ွ႔မွာ နာမည္ႀကီး လက္ေလးဘက္နဲ႔ ျဗဟၼာ႐ုပ္ႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီအ႐ုပ္ႀကီးကို ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးလာေရာက္တင္သပါတယ္။ တိုးရစ္ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ဧည့္သည္ေတြကလည္း ဟိုတယ္ႀကီးမွာ ဥဒဟိုပါ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ေျပာတာပါ။)
ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ကၽြန္ေတာ့္ကို စ,ေန ေနာက္,ေနေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ေစတနာထား ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တေန႔မွာ တေပေလာက္ထူတဲ့ အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားနည္း စာအုပ္ႀကီးကို ယူလာၿပီး ဒါကို ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းအံုးအိပ္လို႔ ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္းမွာ စာတတ္ခ်င္ရင္ တတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကို ေခါင္းအံုးအိပ္ရင္ တတ္ေရာလို႔ ယံုပါတယ္။
တနင္းလာေန႔ မနက္မွာ စာေမးပြဲထိုင္ရမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တနဂၤေႏြညမွ ညငွက္ေတြ ေပါတဲ့ ဖတ္ေဖာင္ဘီယာဆိုင္မွာ ပုလင္းအေတာ္မ်ားမ်ား ခ်မိခဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ္ခႏၶာကို မနဲ ဆြဲထူၿပီး အိပ္ရာက ထခဲ့ရတယ္။
စာေမးပြဲထိုင္ရမယ့္ ခန္းမႀကီးေ႐ွ႔မွာ နာမည္ေတြ၊ ထိုင္ခံုဇယားေတြ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ရမယ့္ေနရာကို ႐ွာ၀င္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျဖေတာ့မယ္ေလ။ ခန္းမႀကီးထဲ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာေတာ့ကိုပဲ လူတ၀က္ေလာက္က ျပည့္ေနၿပီ။ အျပင္အဆင္က စာေမးပြဲခန္း ပီပီသသႀကီးပါပဲ။ ခံုေတြကို ခန္႔မွန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျဖလာတဲ့လူ ၂၀၀ ေလာက္ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ နီဂ႐ိုးအမ်ိဳးသမီးတဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနရာျပၿပီး ၀င္ထိုင္ဖို႔ လက္ယပ္ေခၚပါတယ္။ လူေတြက တဖြဲဖြဲ၀င္လာေနတုန္းပါ။ ဒါေပမယ့္ အခန္းထဲမွာေတာ့ တိတ္လို႔ပါ။ စာေမးပြဲေစာင့္မယ့္ အေမရိကန္သားေတြရဲ႔ ေျခသံကလြဲၿပီး ဘာမွ မၾကားရဘူး။ ေျဖမယ့္လူရဲ႔ ေျခသံမ်ားကေတာ့ မၾကားရသေလာက္ပဲ။ သူတို႔ေျခေထာက္ေတြကို စာေမးပြဲ ေၾကာက္တဲ့ အေၾကာက္အလန္႔ေတြက တုပ္ေႏွာင္ထားတယ္ထင္ပါရဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္္တိုင္ခံစားရတာကေတာ့ သားရဲတိရစၦာန္ေတြ အမ်ားႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စားမလို႔ ၀ိုင္းရံေစာင့္ေနၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အသက္၀ေအာင္ေတာင္ ႐ွဴလို႔ မရသလိုဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီလို စစ္ေျမျပင္မ်ိဳးကို မ၀င္ဖူးဘူး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါဟာ အရင္ဟာေတြနဲ႔ မတူဘူး မဟုတ္လား။ အဂၤလိပ္စာမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေတာ္တဲ့အေကာင္မွ မဟုတ္တာ။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာေမးပြဲကို ဘာလို႔မ်ား လာေျဖမိပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ အူေၾကာင္ ေၾကာင္ ေမးၾကည့္မိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အသံုးမက်တာပဲ။ ခုေမးခြန္းကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖတတ္ပါကလား။ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားကို သိပ္သြားခ်င္ေနလို႔ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
နီဂ႐ိုးအမ်ိဳးသမီးက ေျဖစရာခဲတံေတြ လိုက္ေပးေနပါတယ္။ အေမရိကန္ အမ်ိဳးသားတဦးက ေမးခြန္းစာ႐ြက္ေတြ လိုက္ေ၀ေနပါၿပီ။ သူ႔စကားနဲ႔ သူ႔အမူအယာကို ၾကည့္ရတာ ေမးခြန္းစာ႐ြက္ကို ရရျခင္း မဖတ္နဲ႔ဦး၊ တျခားလူေတြပါ အားလံုးအဆင့္သင့္ျဖစ္မွ စလို႔ ေျပာေနတယ္ ထင္ပါရဲ႔။
ေမးခြန္းေတြ၊ ေျဖစရာစာ႐ြက္ေတြ၊ ခဲတံေတြကို ေစ့ငွေအာင္ ေ၀ၿပီးတဲ့အခါ အေမရိကန္ တေယာက္က မိုက္က႐ိုဖုန္း (ဒီစကားကလံုးကလည္း ဂြက်လိုက္တာ၊ ထိုင္းစကားနဲ႔ပဲ ေခၚခ်င္ေပမယ့္ တူတာမ႐ွိဘူး) ကိုင္ၿပီး စကားေျပာပါတယ္။ သူေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျဖပံု ေျဖနည္းမ်ားကို ေျပာေနတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို နားေထာင္မေနေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္မွ နားမလည္ဘဲ ဘာလုပ္မွာတုန္း။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ဒီအခ်ိန္မွာ ေဖာင္းကနဲ႔ျမည္ၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္သြားမလား ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီအျဖစ္ကလြတ္ေအာင္ လုပ္သင့္တာကို လုပ္မွပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
စကၠဴ စကၠဴခ်င္းထပ္တဲ့အသံေတြ စာေမးပြဲအခန္းႀကီးထဲက ထြက္လာတယ္။ လူတိုင္းက စေျဖၾကေတာ့မယ္လို႔ ျပင္ၿပီကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူး။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမးခြန္းကို ဖတ္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တတ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ေရးထားတာ တခုမွ မပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္တလံုးမွ နားမလည္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ႀကီးျမင့္တဲ့၊ ေျမၾသဇာ ထက္သန္လွတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံေတာ္က အေမရိကားထက္ ပိုေနခ်င့္စဖြယ္ ေကာင္း တယ္လို႔။
"ဒီလိုဆိုရင္ ဒီစာေမးပြဲကို ခုလို လာေျဖဖို႔ ဘာလိုေသးလဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာ ေျပာၾကည့္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အသံႀကီးက ျမည္က်ယ္ထြက္လာလိုက္တာ တိတ္ေနတဲ့ စာေမးပြဲခန္းႀကီးထဲ ဟိန္းသြားတာပဲ။
အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္ကုန္မလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ဗ်ာ။ စာေမးပြဲခန္းထဲက ႐ွိ႐ွိသမွ်ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းၾကည့္ကုန္ၾကေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုင္ရာက ၀ုန္းကနဲထမိၿပီး ေ႐ွ႔ကခံုကို ဒိုင္းကနဲ ကန္ထုတ္လိုက္ရင္း......
"ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးဟာ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႔ရဲ႔ ကၽြန္လုပ္ရေအာင္ ခုႀကိဳးစားေနၾကတာ မဟုတ္ လား (ေ႐ွ႔ဆက္ဖို႔ စကားလံုးကို ခုေခတ္စာေရးဆရာလူငယ္ေတြ ေရးေနၾကေတြထဲက ဘာမွတ္မိေသးလဲ စဥ္းစားၿပီး ႐ွာတယ္) ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔ေဘာင္ထဲကို အပုပ္အသိုးေတြ လာစိုက္တဲ့ ကိစၥ၊ လူတန္းစားကြာဟမႈ ပိုႀကီးေအာင္ လုပ္တဲ့ကိစၥ ခင္ဗ်ားတို႔ တာ၀န္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အေမရိကန္က ေဆြးေျမ့ပုပ္ပြတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိုင္းယဥ္ေက်းမႈထဲေရာက္ကုန္ေအာင္လုပ္တာ ခင္ဗ်ားတို႔ တရားခံ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး အေမရိကကို ဘာလို႔ သြားခ်င္ၾကတာလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ပညာသင္ ၾကားစရာ ဒီထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ လံုး၀ မ႐ွိေတာ့ဘူးလား။ ေငြစကၠဴကို အေပ်ာ္တမ္း ျဖဲဆုတ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ ေရာက္မယ္ထင္လို႔လား။ ေ႐ႊထြက္မယ္ဆိုလို႔ တူးမယ္ၾကံတာလား။ ပညာ႐ွင္ ပေဂႀကီးေတြအျဖစ္နဲ႔ ျပန္လာရမယ္ ထင္လို႔လား။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အလကား အိပ္မက္ေတြပါ။ အမွန္တရားကခင္ဗ်ားတို႔ ဒီႏိုင္ငံမွာ ႐ွာေဖြစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပညာမ႐ွိလို႔ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ဟိုႏိုင္ငံက ျပန္လာရင္ မိုးက် ေ႐ႊကိုယ္ေတြလုပ္ၿပီး ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းအေပၚ လူတတန္းတစား လုပ္ခ်င္လို႔ပါ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား"
တေယာက္ကမွ ျပန္မေျဖဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အနားကပ္ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြကို ေငးနားေထာင္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာတယ္။ အေမရိကန္ ေလး-ငါး ေယာက္လည္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကုန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကို ဘယ္လိုဆြဲထုတ္ရမလဲ တိုင္ပင္တာ ေနမွာေပါ့။ သူတို႔ ဘာလို႔ လာၿပီး ၀ိုင္းမဆြဲထုတ္ေသးပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေတြးတတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေနတယ္ထင္လို႔ မ်ားလားမွ မသိတာ။ စာေမးပြဲခန္းႀကီးကေတာ့ တိတ္ျမဲတိတ္ေနတုန္းပဲ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကား ဆက္ျပန္တာေပ့ါ။
"ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ စိတ္ကူးယဥ္သမားေတြပဲ။ အားလံုးအတူတူပဲ။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ အမ်ားႀကီးၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ငံျခား႐ူး ႐ူးေနၾကတာ။ သြားခြင့္ရပါမယ့္အေၾကာင္း ဒုကၡသုကၡေတြ အမ်ားႀကီး ေပးၿပီးမွ ခုတခါ စာေမးပြဲ ေျဖၾကရအုန္းမယ္တဲ့။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးလာကတည္းက ေျပာေနတဲ့ စကားမ်ိဳးနဲ႔ ေျဖရတဲ့ စာေမးပြဲလား။ ဘာဒီေလာက္ ေၾကာက္ေနၾကတာလဲဗ်ာ"
စာေမးပြဲခန္းရဲ႔ တေထာင့္က အသံတိုးကေလးနဲ႔ မ၀ံ့မရဲ "ခင္ဗ်ားကေကာ ဘာလို႔ ဒီစာေမးပြဲခန္းထဲ ေရာက္လာသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးလိုပဲ ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္လို႔ မဟုတ္လား။ မသြားခ်င္ဘူးလားခင္ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္က အသံၾကားရာဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္မႏွ႔ံသူလို႔ ထင္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္း မဆိုင္ခ်င္ၾကဘူး။ အားလံုး လႊဲေ႐ွာင္သြားၾကတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ဘာလို႔ စာေမးပြဲလာေျဖေနသတဲ့၊ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္လာေျဖတာက ခုလို ထၿပီး ေလာင္ခ်င္လို႔ေပါ့" ဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ပူဆူမေနဘူး၊ ေအးလို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ိုက္မယ့္ ႏွက္မယ့္ အႏၱရာယ္လည္း ဘာမွ မျမင္ရဘူး ဟုတ္လား၊ ျမင္ရေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က ၀ုန္းဆို နီးရာအေပါက္က လစ္ေျပးဖို႔ အသင့္ပဲ။
အေမရိကန္တေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို မ၀ံ့မရဲႏဲ႔ ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုင္းနပန္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းလံုးတတ္တယ္ကြလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကို အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေ၀ွ႔ဟန္ေရး ျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပတဲ့ ဟန္ေရးက သိပ္မ်ား ျမန္သြားလားေတာ့မသိဘူး။ သူ လန္႔သြားပံုရတယ္။ လန္႔ၿပီး သူက လဲသြားေတာ့ ခံုတခံုနဲ႔ ၀င္ေဆာင့္မိတယ္။ အဲဒီမွာ စာေမးပြဲခန္းႀကီးတခုလံုး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္လာေလေရာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာက္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး တြယ္ၾကေတာ့မယ္။ အားလံုးမွ ၂၀၀ စလံုးက ၀ိုင္းတြယ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္ေလ။
အေမရိကန္လည္း လဲက်သြားေရာ မိန္းကေလးေတြက ေအာ္ၾက၊ ေကာင္ေလးေတြက အလံုးအရင္းနဲ႔ ခုန္ထၾကတာကိုး၊ ကၽြန္ေတာ္က တံခါး႐ွိရာကို ခုန္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေျပးၿပီဆိုေတာ့ လူ ၂၀-၃၀ က လမ္းဖယ္ေပးၾကရာမွာ ခံု ၂၀-၃၀ လဲျပန္ပါေရာ။ ေအာ္သံေတြ၊ ခံုလဲသံေတြ၊ လူသံေတြက နားကြဲမတတ္ပါကလား။
ေအယူေအခန္းမႀကီးေ႐ွ႔မွာ ခဏအသက္႐ွဴၿပီး ျဖတ္လာတဲ့ တကၠစီတစီးေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပးဆြဲတက္လိုက္ခဲ့ၿပီး ကားသမားကို မရပ္မနား ဦးတည္ရာေမာင္းစမ္းလို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ လုပ္ခဲ့တာေတြကို အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ၿပီး ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲ ခန္းမကို ဒီပံုစံနဲ႔ ျပန္ထြက္ခဲ့မယ္လို႔ အစက စိတ္ကူးမ႐ွိ႐ိုးအမွန္။
ကၽြန္ေတာ့္အကိုဆီကိုေတာ့ အေမရိကား အကိုတို႔ဆီလိုက္လာဖို႔ေတာ့ တသက္လံုး စိတ္မကူး ပါဘူးလို႔ စာေရးမိေကာင္း ေရးမိပါေတာ့မယ္။
လူထုေဒၚအမာ-ဘာသာျပန္သည္။
[မူရင္းေရးသူ- ၀ါနစ္ဂ်ာရန္ကစ္အနန္း]
[ဒီ၀တၳဳေလးဟာ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ဆီက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ကာလီဖိုးနီးယားေတာင္ပိုင္းကို ဘန္ေကာက္က လူလတ္တန္းစားေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႔ေနထိုင္ၾကတာကို တစိတ္တေဒသ သေရာ္တဲ့ ၀တၳဳပါ။ ဒီလူေတြက ထိုင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြါးေရးမတည္ၿငိမ္ မေရရာမႈေတြေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ အေမရိကန္နဲ႔ ထိုင္းတို႔ရဲ႔ ကိုလိုနီတပိုင္း ဆက္ဆံေရးေတြေၾကာင့္တေၾကာင္း အေမရိကား ကို သြားၾက၊ ေျပာင္းၾကတာပါ။ ဘန္ေကာက္မွာ႐ွိတဲ့ လူလတ္တန္းစားကလည္း အမ်ားအားျဖင့္ တ႐ုတ္ကျပားေတြ ဟုတ္လား။]
[လူထုေဒၚအမာ-ထိုင္း၀တၳဳတိုမ်ား(၁)၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၉၂ ဒီဇင္ဘာလ၊ စာအုပ္မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။]
ဤပုိ႔စ္ရဲ႕အေပၚထင္ျမင္သုံးသပ္ခ်က္
Print this post
0 comments:
Post a Comment