ျမန္မာ့ေရပိုင္နက္အနီး ႏိုင္ငံတကာ ေရပိုင္နက္အတြင္း နာဂစ္ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ ခံရသူမ်ားအတြက္ အေရးေပၚ အကူအညီ ေပးႏိုင္ေရး သီတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ ေရတပ္သေဘၤာေတြ ျပန္လည္ ဆုတ္ခြာလိုက္တာနဲ႔အတူ အေမရိကန္ ဦးေဆာင္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အသီးသီးဟာလည္း ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ ၿပိဳလဲသြားခဲ့ပါတယ္။
အေမရိကန္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ေရာဘတ္ဂိတ္ရဲ႕ “ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို က်ေနာ္တို႔ ေလးစား လိုက္နာရပါမယ္” ဆိုတဲ့ အေျပာနဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပည္သူေတြအေပၚ ရက္စက္ ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရအေပၚထားတဲ့ အေမရိကန္လူသန္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေပၚလစီက လူအမ်ားအျပားကို အံ့အားသင့္သြား ေစခဲ့ပါတယ္။ ေမလဆန္းပိုင္းကစၿပီး နာဂစ္ေလမုန္တိုင္းေၾကာင့္ ဧရာ၀တီတိုင္းနဲ႔ ရန္ကုန္တိုင္းတို႔မွာ လူေပါင္း (၁)သိန္းခြဲနီးပါး အသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရမႈအေပၚ စစ္အစိုးရရဲ႕ ကိုင္တြယ္ပံုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပင္သစ္နဲ႔ ၿဗိတိသွ် အစိုးရတို႔ရဲ႕ သေဘာထားက အေတာ္ကေလးကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရွိခဲ့ၿပီး လူသားခ်င္း စာနာရမယ့္ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္မႈဆိုတဲ့ စကားလံုးကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ သံုးႏႈန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏို္င္ငံတကာ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြ ၀င္ေရာက္ခြင့္ကို ပိတ္ဆို႔ထားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စစ္အစိုးရဟာ လူမဆန္တဲ့ ရာဇ၀တ္မႈကို က်ဴးလြန္ေနတယ္လို႔ စြပ္စြဲခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဥေပဒအရ ျပင္းထန္တဲ့ အေရးယူမႈေတြ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ဒီစြဲခ်က္ဟာ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီရဲ႕ ဗီတိုအာဏာပုိင္ ဥေရာပႏိုင္ငံ (၂)ႏိုင္ငံက ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တာမို႔ ျမန္မာျပည္ အက်ပ္အတည္းဟာ ေန႔လားညလား ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။
နာဂစ္မုန္တိုင္းလြန္ ကာလေတြမွာ အေမရိကန္အစိုးရဲ႕ ျမန္မာ့အေရး ခ်ဥ္းကပ္လုပ္ေဆာင္မႈေတြဟာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာ တခုအတြင္း တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုး လုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကေတာ့ သံသယ မရွိပါဘူး။ စစ္အစိုးရနဲ႔ သံခင္းတမန္ခင္း တိတ္တိတ္ပုန္း ညိႇႏႈိင္းၿပီး အေမရိကန္ ကယ္ဆယ္ေရး ေထာက္ပံ့ပစၥည္းေတြကို ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေပးပို႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစိုးရအေပၚ အာဆီယံ အပါအ၀င္ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အေမရိကန္ဟာ ခပ္မဆိတ္ ေနခဲ့ပါတယ္။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒီပြဲမွာ ၀ါရွင္တန္ဟာ လက္ေရွာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ရလဒ္ေကာင္း တခုကေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရအေပၚ အစဥ္တစ္ိုက္ ပိတ္ဆို႔ဖိအားေပး တိုက္ခိုက္ေနခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ ေပၚလစီဟာ အလုပ္မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ တ႐ုတ္အပါအ၀င္ ျမန္မာ့အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ကဲ ... ၾကည့္ၾကပါ၊ ဘယ္သူက မွားေနတာလဲလို႔ ထုတ္ျပၿပီး စစ္အစိုးရရဲ႕ ဗီလိန္႐ုပ္ အသြင္မွန္ကို ဘြင္းဘြင္းႀကီး ခ်ျပလိုက္ႏိုင္တာပါ။ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡေတြအေပၚ အေမရိကန္က လ်စ္လ်ဴျပဳ မထားပါဘူးဆိုတဲ့ ေပၚလစီကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပသခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ရဲ႕ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒ ခ်ဥ္းကပ္မႈဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေ႐ႊေတာင္ႀကီး တအိအိ ၿပိဳက်ခဲ့တယ္ ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းပယ္လို႔ မရပါဘူး။ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီေရး အံုႂကြဆႏၵျပမႈ ေနာက္ပိုင္း၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ သန္းေ႐ႊ စစ္အစိုးရ ေနျပည္ေတာ္ကို ဆိုင္းမဆင့္ဘံုမပါ ေျပာင္းေျပးမႈ၊ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ ျပႆနာ အရပ္ရပ္တိုင္းမွာ အေမရိကန္ ဦးေဆာင္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ တပ္ေတြ စစ္အစိုးရကို ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ပါဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက (က်ဴးေက်ာ္မႈ ေထာက္ခံေရး၊ ဆန္႔က်င္ေရး သေဘာထားေတြ ရွိေနလင့္ကစား) ျပည္သူေတြအၾကား သက္ေသ သကာယေတြအျဖစ္ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိခဲ့တာပါ။
၂၀၀၈ အေမရိကန္မွာ သမၼတ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြအတြက္ ပဏာမ ျပင္ဆင္မႈေတြ အရွိန္ရေနခ်ိန္၊ လက္ရွိ အစိုးရအဖြဲ႔ရဲ႕ ရာထူးသက္တမ္း လအနည္းငယ္သာ က်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္၊ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ စီးပြားေရး က်ဆင္း၊ ေရနံေစ်းေတြ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ထိုးတက္ေနၿပီး လူထုေတြ ညည္းညဴေနခ်ိန္မွာ အေမရိကန္ဟာ ႏိုင္ငံတကာ ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္မွာ စြန္႔စားခန္းေတြလုပ္ဖို႔ အကန္႔အသက္ေတြ တင္းၾကပ္ ျပည့္ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ မုန္းတိုင္းေဘးသင့္လို႔ သိန္းခ်ီၿပီး လူေတြ အသက္ဆံုးခ်ိန္ ျပင္သစ္နဲ႔ ၿဗိတိန္အစိုးရတို႔ ေလာက္ေတာင္ ေလသံဟဟ မထြက္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ဟာ သန္းေ႐ႊ စစ္အစိုးရဲ႕ လုပ္ရပ္အေပၚ “လ်စ္လ်ဴျပဳ ခံေနရတဲ့ ရာဇ၀တ္မႈ” အျဖစ္သာ ေရာဘတ္ဂိတ္က ေျပာၿပီး အေမရိကန္ ပါ၀င္ပက္သက္မႈကို တခန္းရပ္ေစခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ႕ လူမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္းအေပၚ ျမန္မာျပည္သူေတြ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ ႏွစ္(၂၀) ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ကုလသမဂၢနဲ႔ အာဆီယံ၊ တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏိၵယတို႔ရဲ႕ ျမန္မာျပည္အေပၚ သေဘာထားေတြေၾကာင့္ လူထုဟာ ေျခကုန္လက္ပန္း က်သေလာက္ ျဖစ္တာပါ။ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီကို ေန႔ေန႔ညည ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရတာေတြဟာ တခါမွ် အရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ရွိသမွ် ဒုကၡအ၀၀ကိုသာ ခါးစည္း ခံေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ေနၾကဆဲပါ။ ကုလသမဂၢဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြ စိတ္အပ်က္ရဆံုး အယံုအၾကည္ထားဖို႔ မသင့္ေတာ့တဲ့ ကမၻာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုအျဖစ္ ျပည္သူေတြက ထင္ျမင္လာပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ေထာက္ခံကူညီမႈကို အဆက္အျပတ္ ေတာင္းခံရင္း တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျဖစ္ၿပီး ဒီေမွ်ာ္ကိုးမႈေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွာ အစစ္အမွန္ ျဖစ္မလာခဲ့ျပန္ပါဘူး။
စစ္တပ္ရဲ႕ ဆိုးရြားတဲ့ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ လူထုတရပ္လံုးဟာ ထြက္ေပါက္ပိတ္ၿပီး ျပင္ပကမၻာရဲ႕ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ကယ္တင္မႈကို ငံ့လင့္လာပါတယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးမႈ အေျခခံေတြ တစတစ ဆုတ္ယုတ္လာၿပီး စစ္ဖိနပ္ေအာက္မႈ ဘ၀ေတြကို စေတးေနၾကရပါတယ္။
ဒီအေျခအေနမွာ စစ္အုပ္စုကို အျမစ္ျဖဳတ္ ေျခမွဴန္းေရး လူထုတိုက္ပြဲေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ လက္ေတြ႔ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ၾကပ္တည္းမႈ ႀကီးလာတိုင္း လူထုအံုႂကြမႈ ေပၚေပါက္ရမယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီတိုင္းဟာ မမွန္ပါဘူး။ လက္ရွိ ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ႕ အုပ္စိုးမႈဟာ ခပ္ယိုင္ယိုင္ပဲ ရွိတယ္ဆိုတာ အားလံုး သိထားၾကေပမယ့္ ၀ုန္းခနဲ ၿပိဳလဲသြားေအာင္ ျဖဳိလွဲႏိုင္တဲ့ အားအေပၚ ေမးခြန္း ထုတ္စရာပါ။ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀)ေက်ာ္ၾကာ ဖိႏွိပ္မႈေတြေအာက္ ျပားျပား၀ပ္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ မ်ဳိးဆက္တခုၿပီးတခု စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရၿပီး လူထုအာဏာ လႈပ္ရွားမႈအတြက္ အားမွန္သမွ်ကလည္း တစစီ လြင့္စင္ေအာင္ လုပ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးေသာ ဥပမာကေတာ့ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ သင္ခန္းစာအရ စစ္အုပ္စုအေပၚ ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္ေတြ၊ မုန္းတီးမႈေတြ အျမင့္ဆံုး ဒီဂရီကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ အာဏာဆုပ္ကိုင္ထားမႈအေပၚ အၿပီးသတ္ တြန္းလွန္နုိင္ဖို႔ အတြက္ေတာ့ ေနာက္တြန္႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ပကတိ အမွန္တရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကေန ေနာက္တဆင့္ကို မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။
နာဂစ္မုန္တိုင္း ျဖစ္ၿပီး ရက္အနည္းငယ္ ေလာက္ကစၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပက တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ အမ်ားစုက ေလေဘးကပ္ဆိုးကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မေရာေထြးဖို႔ကို ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြအတြက္ အကူအညီေတြ ေတာင္းခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာ မိသားစုကလည္း ျမန္မာျပည္က သဘာ၀ ကပ္ေဘးႀကီးကို ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြနဲ႔ မေရာေထြးဖို႔ သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး ေျခလွမ္းေတြ စခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ ပြဲဦးထြက္မွာကတည္းက တပ္လန္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သန္းေ႐ႊ ဦးေဆာင္တဲ့ ေခါင္းမာဂိုဏ္းသားေတြဟာ နာဂစ္အေရးကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပကို တုံ႔ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပက ေစတနာ့၀န္ထမ္း ကယ္ဆယ္ေရးေတြ မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံရတဲ့ေနရာကို သြားေရာက္ႏိုင္ေရး၊ ကူညီေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြက ရက္ေပါင္း (၃၀) နီးပါး ေနာက္က်ခဲ့ရၿပီး အေသအေၾက၊ အပ်က္အစီးေတြက ပိုၿပီးျမင့္မားခဲ့ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔ေတြ တပ္ေတြကို အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္ခြင့္သာ ေပးလိုက္ရင္ ျပည္တြင္းမွာ သူထင္သလိုႀကဲမယ့္ ဆႏၵခံယူပြဲအတြက္ အခက္ေတြ႔နိုင္မယ့့္အေရး၊ ၀င္ခြင့္ေပးၿပီးရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမာင္းထုတ္လုိက္လို႔ မရႏိုင္တာမို႔ လက္ရွိ စစ္တပ္ရဲ႕ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး မဟာဗ်ဴဟာ လမ္းေၾကာင္း မွန္သမွ် ႏိုင္ငံတကာ သတင္းမီဒီယာေတြနဲ႔ ကုလအဖြဲ႔ေတြ၊ တပ္ေတြ သိရွိသြားႏိုင္မယ့္ အေရး၊ ရန္ကုန္နဲ႔ ဧရာ၀တီတခြင္ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕ေတြ ျပဲျပဲစင္ ဒိုးယိုေပါက္ ၀င္ထြက္ေနၿပီး အေျခအေန မွန္သမွ် ကမၻာကို အသိေပးေနမႈဟာ သူ႔အစိုးရရဲ႕ တည္ရွိမႈကို အႀကီးအက်ယ္ စိန္ေခၚလာႏိုင္ၿပီး ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြနဲ႔အတူ စည္းရံုးေရး ျမင့္တက္လာရင္း ႏိုင္ငံတကာ မ်က္စိေရွ႕ စစ္တပ္ရဲ႕ အာဏာကို စိန္ေခၚမယ့္ လႈပ္ရွားမႈေတြ ဟန္႔တားႏိုင္ေရး စတဲ့ စတဲ့ ျပႆနာေပါင္း မ်ားစြာနဲ႔ ယွဥ္တြဲ စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။
သက္ေသ အေထာက္အထား အေနနဲ႔ မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံခဲ့ရတဲ့ ေဒသေတြမွာ ေမလ (၂၄) ရက္ေန႕ ဆႏၵခံယူမႈ ျဖစ္တဲ့နည္းျဖင့္ က်င္းပၿပီးမွ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔ေတြကို ၀င္ေရာက္ခြင့္၊ ရန္ကုန္မွာ ကယ္ဆယ္ေရး ရန္ပံုေငြ ႏိုင္ငံတကာ အစည္းအေ၀း က်င္းပခြင့္ေတြကို ဆက္တုိက္ အခ်ိန္ကိုက္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တာပါ။
ေသာက ဗ်ာပါဒေတြ ေ၀ေနတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားေလာက္ေတာင္ တပ္မက္မႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ (၉၂)% ေက်ာ္နဲ႔ တစ္ဖက္သတ္ အတည္ျပဳလုိက္ၿပီလို႔ သန္းေ႐ႊက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တာေတာင္မွ လူထုဟာ တုပ္တုပ္မွ် မလုပ္ဘဲ ေ၀ဒနာေတြကို သက္သာရာရေရး နည္းလမ္းေတြ ရွာေနဆဲပါ။ သန္းေ႐ႊအတြက္ကေတာ့ ဒီေတာင္ကို အေမာင္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီလို႔ တထစ္ခ် တြက္လိုက္ပံု ရပါတယ္။ ပါးစပ္ပိတ္ေနတဲ့ လူထုက သူနဲ႔ တသေဘာထဲ ရွိေနတယ္လို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိေနပံုလည္း ရပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး စစ္အာဏာရွင္ ျဖဳတ္ခ်ေရး အႏၱိမအာင္ပြဲအတြက္ အေျဖတခုထြက္ဖို႔က ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို အခြင့္အလမ္း နည္းပါးေနပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အေပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ အကူအညီကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာက ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးေရးအတြက္ လမ္းေၾကာင္းပိုၿပီး လြဲသြားေစပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သန္းေရႊစစ္အစိုးရ ျဖဳတ္ခ်ေရး ဘယ္ႏိုင္ငံကမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ လုပ္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ကိုယ့္ဖာသာ ပီပီျပင္ျပင္ မေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကူညီမႈကိုမွ တကယ္တမ္းရဖို႔ မလြယ္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ သင္ခန္းစာေတြထဲကေန ယူဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။
လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို သြားဖို႔ဆိုတာ သြားခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္း ရွိယံုနဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုတာ မဟုတ္ဘဲ တကယ္တမ္း ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ အစြန္႔လႊတ္ အပင္ပန္းခံ ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔က ပိုၿပီးပဓာနက်ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့ အသီးအပြင့္ဟာ ေကာင္းကင္ဘံုက ခ်ေပးလိုက္တဲ့ နတ္ပန္းတပြင့္ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။
စိတ္ဓာတ္ဟာ ရုန္းကန္ေရးတိုင္းအတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး အင္အားတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈဟာ အဲဒီစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ပန္းတိုင္ကို ခ်ီတက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေျခထိုးခံရသူေတြ၊ ေမွာက္လ်က္ လဲသူေတြ၊ အနာတရ ျဖစ္သူေတြ ထုနဲ႔ေဒး ရွိေနတဲ့ၾကားက ယံုၾကည္မႈဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေလး တခုတည္းနဲ႔ကို စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးကို ျမန္မာျပည္သူေတြ အားလံုး ေမြးဖို႔ လိုပါတယ္။
အရင္တုန္းက စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ လူေသာင္းနဲ႔ခ်ီ မလိုအပ္ပါဘူး၊ လူတရာေလာက္ ရွိရင္ပဲ အႏိုင္ရပါၿပီတဲ့။ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရး ႐ုန္းကန္ေရး ခရီးရွည္ႀကီး အတြက္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူ တဦးတေယာက္တိုင္းဆီရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ၊ လြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ျမင့္မားမႈ၊ စြန္႕လႊတ္ အနစ္နာခံမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိမႈေတြက အေရးပါတဲ့ ေမာင္းႏွင္အားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၃ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းမွာ မြန္ဂိုလီးယန္းေတြဟာ ဂ်ပန္ကြၽန္းေတြကို သိမ္းပိုက္ဖို႔ ေလွေတြ၊ သေဘၤာေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး တိုက္ခိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြဟာ ျပည္ပက်ဴးေက်ာ္မႈကို တြန္းလွန္ဖို႔အား မရွိခဲ့ေပမယ့္လည္း ကံၾကမၼာက ဂ်ပန္ေတြကို ကယ္တင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီကေန႔ အခ်ိန္ထိ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြၾကားထဲ တသသ ေျပာေနရဆဲ “ကာမိကာေဇ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးပါပဲ။ မြန္ဂိုေတြ အင္အားအလံုးအရင္းနဲ႔ ဂ်ပန္ကြၽန္းေတြဆီ စစ္အင္အားအျပည့္ ေရေၾကာင္းကေန အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ီတက္ေနတုန္း ပစိဖိတ္သမုဒၵရာရဲ႕ အင္အားႀကီးလွၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ မုန္းတိုင္းနဲ႔အတူ ေရလိႈင္းလံုးေတြက မြန္ဂိုတပ္ေတြကို တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ႐ိုက္ခ်ခဲ့လို႔ မြန္ဂိုေတြဟာ ဂ်ပန္ကို က်ဴးေက်ာ္ သိမ္းပိုက္မယ့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ရသလို ဂ်ပန္ဟာလည္း မြန္ဂိုေတြေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ နတ္ဘုရားက ဖန္ဆင္းတဲ့ ေလမုန္တိုင္းလို႔ ျမန္မာျပန္ဆိုႏိုင္မယ့္ ကာမိကာေဇဟာ ဂ်ပန္ေတြအတြက္ကေတာ့ ကယ္တင္ျခင္း နတ္ဘုရားသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
နာဂစ္ဟာ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြကို ကယ္တင္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ပိုမိုဆိုး႐ြားတဲ့ ဘ၀ေတြအထိ ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့တာမို႔ ျမန္မာ့ကာမိကာေဇ လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမုန္တိုင္းနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ စစ္အစိုးရဲ႕ တာ၀န္ကင္းမဲ့မႈ၊ ရက္စက္ယုတ္မာမႈေတြကို ႏိုင္ငံတကာအလယ္မွာ ဘြားခနဲ ဖြင့္ခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္း ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မ်ဳိးခ်စ္စစ္သား အမည္ခံေနတဲ့ ဘီလူးဇာတ္ ခင္းေနတဲ့ ေနျပည္ေတာ္က မင္းသားႀကီးတသိုက္ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေရးဆြဲဖို႔ ျမန္မာျပည္သူတိုင္းဟာ တာ၀န္အသီးသီး ယူၾကမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ နာဂစ္ဟာ ေကာင္းကင္ဘံုရဲ႕ ေလမုန္တိုင္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကာမိကာေဇအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းႏိုင္ပါတယ္။
ေျပာင္းလဲမႈေတြ သယ္ေဆာင္လာမယ့္ ေကာင္းကင္ဘံုရဲ႕ နိမိတ္၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို အဆံုးသတ္ေစမယ့္ နိမိတ္အျဖစ္ မွတ္ယူမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ကာလအထိ ေစာင့္ဆိုင္းေနဖို႔ မသင့္ပါဘူး။ သန္းေရႊ ေသဆံုးမယ့္ေန႔ကို လက္ပိုက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငကန္းေသရင္ ငေစြေပၚလာမွာမို႔ ဒီစစ္ဘုရင္႐ူးမ်ဳိးဆက္ကို ဒီအခ်ိန္မွာပဲ နိ႒ိတံေစဖို႔ ႏိုင္ငံေရး အသိစိတ္ေတြ ႏိုးၾကားဖို႔က အင္မတန္မွကို အေရးပါေနပါၿပီ။ ။
ေနသန္ေမာင္
(မဇၩိမ၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)
ဤပုိ႔စ္ရဲ႕အေပၚထင္ျမင္သုံးသပ္ခ်က္
Print this post
0 comments:
Post a Comment