ေခတ္ၿပိဳင္အယ္ဒီတာအာေဘာ္
ဒီမုိကေရစီဟူသည္မွာ အၿမဲတမ္းတုိးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ျဖစ္သည္။ မိမိအားနည္းခ်က္ႏွင့္ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကုိ မိမိဖာသာျပဳျပင္သြားေသာ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ဟုလည္း ေခၚႏုိင္သည္။ ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္ေအာက္လႊတ္ေတာ္မွ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား ရပုိင္ခြင့္စရိတ္စက အလြဲသုံးစားလုပ္သည္ကုိ လြန္ခဲ့ေသာ ေမလ၌ “ေဒလီးတယ္လီဂရဖ္” သတင္းစာက ေဖာ္ထုတ္၍ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံသားမ်ား ေဒါသထြက္ၾကသျဖင့္ ျပည္သူ႔ဆႏၵဦးစားေပးသည့္ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ျပဳျပင္ေရးလုပ္ရန္ အာဏာရပါတီႏွင့္ အတုိက္အခံပါတီတုိ႔ ေျပာဆုိေနၾကပါၿပီ။ ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္ကုိ ကမာၻ႔လႊတ္ေတာ္မ်ား၏ မိခင္ႀကီးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားၾကသျဖင့္ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီေရွ႕ေရးကုိ တကမာၻလုံးက စိတ္၀င္စားေနၾကသည္။
အဂၤလိပ္ပါလီမန္၌ ကုိယ္စားလွယ္ (၆၄၆) ဦးရွိသည္။ ပါလီမန္အစည္းအေ၀းတက္သည့္ နယ္မွကုိယ္စားလွယ္မ်ား လန္ဒန္တြင္ ေနထုိင္သည့္ ကုန္က်စရိတ္ကုိ ပါလီမန္က ေပး၏။ ဤသည္ကုိ ဒုတိယအိမ္စရိတ္ဟု ေခၚသည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္း၌ ေနထုိင္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ဤစရိတ္ကုိ ခံစားပုိင္ခြင့္မရွိ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပါလီမန္စရိတ္စက ဌာနသည္ အစစ္အေဆးမလုပ္ဘဲ ေတာင္းသေရြ႕ထုတ္ေပးသျဖင့္ ရပုိင္ခြင့္မရွိဘဲ စရိတ္ရသူမ်ားႏွင့္ ရပုိင္ခြင့္အလြဲသုံးစား လုပ္သူမ်ားရွိလာသည္။ အေခ်ာင္ႏႈိက္မႈကုိ သတင္းစာက ဖြင့္ခ်ေသာအခါ လႊတ္ေတာ္တရပ္လုံး ကသိကေအာက္ ျဖစ္ကုန္၏။ ဤျပႆနာကုိ အကုိင္အတြယ္မတတ္ေသာ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ႏုတ္ထြက္လုိက္ရ၏။ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ မုိင္ကယ္မာတင္ ႏုတ္ထြက္ရျခင္းသည္ အႏွစ္ (၃၀၀) ေက်ာ္တြင္ ပထမဆုံးေသာ အႀကိမ္ပင္ျဖစ္သည္။
ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္သည္ (၁၃) ရာစုအေစာပုိင္း (၁၂၁၅) ၌ ေပၚေပါက္သည္ဟု ဆုိသျဖင့္ (၇၉၄) ႏွစ္ သက္တမ္းရွိသည့္ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သန္႔စင္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနတုန္းျဖစ္၏။ စရိတ္စက အေခ်ာင္ႏႈိက္သူမ်ားသည္ အာဏာရေလဘာပါတီ၊ အတုိက္အခံကြန္ဆာေဗးတစ္၊ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကရက္တစ္ ပါတီ၀င္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီစနစ္ပါ သိကၡာက်လာသည္။ မိမိရရွိရေသာ မဲဆႏၵအခ်ဳိးအစားကိုလုိက္၍ ကုိယ္စားလွယ္တင္ေျမႇာက္ေသာစနစ္ကုိ တင္ျပလာၾကသည္။ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္၊ ပါတီစနစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္ သုံးခုစလုံး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ေျပာဆုိေနၾကပါၿပီ။
သတင္းလြတ္လပ္မႈအက္ဥပေဒအရ သတင္းစာက ေတာင္းဆုိသည္ကုိ လႊတ္ေတာ္က လုိက္ေလ်ာရသည့္အတြက္ အလြဲသုံးစားလုပ္မႈကုိ ျပည္သူမ်ား သိရွိရျခင္းျဖစ္သည္။ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ၌ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီစနစ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ တုိးတက္ေရးအတြက္ သတင္းစာက ၾကား၀င္ၿပီး ေ၀ဖန္သုံးသပ္ကာ က်ားကန္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဒီမုိကေရစီစနစ္၌ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာန၊ ဥပေဒျပဳေရးဌာန၊ တရားစီရင္ေရးဌာနႏွင့္ လြတ္လပ္ေသာ စာနယ္ဇင္းဟူ၍ မ႑ိဳင္ႀကီး (၄) ခုရွိသည္။ သတင္းစာကုိ စတုတၳမ႑ိဳင္ဟုေခၚသည္။ ဤမ႑ိဳင္ (၄) ခုသည္ သီးျခားလြတ္လပ္စြာ တည္ရွိၾကေသာ္လည္း တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္ထိန္းၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ တရားေရးဌာနလြတ္လပ္မႈသည္ အလြန္ အေရးႀကီး၏။
ဗမာစစ္အစုိးရသည္ ဤမ႑ိဳင္ႀကီး (၄) ခုစလုံးကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္၍ ျပည္သူလူထုကုိ အႏုိင္က်င့္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ ဒီမုိကေရစီ၏ အေျခခံတခုမွ်မရွိေသးပါ။ တုိင္းျပည္ဘ႑ာကုိ လုယက္ဖုိ႔သာသိေသာ စစ္အစုိးရသည္ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပ႐ုံႏွင့္ ဒီမုိကေရစီတည္ေဆာက္ႏုိင္သည္ဟု ယူဆေနသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပၿပီး ႏုိင္ငံေရး လြတ္လပ္မႈမရွိေသာ ႏုိင္ငံ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ အာဏာရအစုိးရ၏ ေဖာက္ျပန္မႈကုိ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ေသာ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္မႈသည္ ေရြးေကာက္ပြဲထက္ အေရးႀကီးသည္ဟု ယူဆသူမ်ားရွိသည္။ လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏုိင္ရေသာပါတီ အာဏာရလာ႐ုံႏွင့္ မၿပီးေသးပါ။ ယင္းပါတီႏွင့္အစုိးရကုိ ေစာင့္ၾကည့္မည့္ လြတ္လပ္ေသာ တသီးပုဂၢလ စာနယ္ဇင္းႏွင့္ တရားေသာဥပေဒကုိ က်င့္သုံးမည့္ တရားေရးဌာန ရွိရန္ လုိအပ္သည္။ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ တရားဌာန လြတ္လပ္မႈမရွိေသာ တုိင္းျပည္တြင္ ဒီမုိကေရစီလည္း မရွိႏုိင္ပါ။
စာနယ္ဇင္းႏွင့္တရားေရးဌာန လြတ္လပ္မႈမရွိဘဲ တည္ေထာင္ေသာ အစုိးရစနစ္သည္ “ကလက္တုိကေရစီ” Kleptocracy (ေခၚ) သူခုိးအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သာျဖစ္ေပသည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးေခတ္၌ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္သည္လည္း သူခုိးတမ်ဳိးျဖစ္လာသည္။ စီးပြားေရး တုိးတက္သကဲ့သုိ႔ အေခ်ာင္၀င္ႏႈိက္ေသာ အာဏာပုိင္သူခုိးလည္း မ်ားျပားလာ သည္။ အာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရွိသူသည္ ဘဏ္မွ ေငြေခ်းၿပီး ျပန္ဆပ္ေလ့မရွိပါ။ အလြဲသုံးစားလုပ္မႈျဖင့္ တ႐ုတ္အစုိးရအမႈထမ္းမ်ား အေရးယူခံရေသာ သတင္းကုိ ရွင္ဟြာသတင္း၌ မၾကာခဏ ေဖာ္ျပပါသည္။ ျပည္နယ္အစုိးရမ်ားတြင္ သူခုိးပိုမ်ားသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။
ကြန္ျမဴနစ္စီးပြားေရးက်င့္သုံးစဥ္က မခ်မ္းသာေသာ္လည္း အစုိးရဘ႑ာကုိ ခုိးယူမႈ၊ လုယက္မႈ အလြန္နည္းပါးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ (၃၀) မွစ၍ ေစ်းကြက္စနစ္ႏွင့္အတူ ကြန္ျမဴနစ္သူခုိးမ်ား ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ အစုိးရသည္ အစသာ႐ုိးၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူခုိးျဖစ္သြားေတာ့သည္။ သူခုိးလူတန္းစား သည္ ဒီမုိကေရစီကုိ မည္သည့္အခ်ိန္အခါတြင္မွ တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။
အဂၤလိပ္ပါလီမန္၌ ကုိယ္စားလွယ္ (၆၄၆) ဦးရွိသည္။ ပါလီမန္အစည္းအေ၀းတက္သည့္ နယ္မွကုိယ္စားလွယ္မ်ား လန္ဒန္တြင္ ေနထုိင္သည့္ ကုန္က်စရိတ္ကုိ ပါလီမန္က ေပး၏။ ဤသည္ကုိ ဒုတိယအိမ္စရိတ္ဟု ေခၚသည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္း၌ ေနထုိင္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ဤစရိတ္ကုိ ခံစားပုိင္ခြင့္မရွိ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပါလီမန္စရိတ္စက ဌာနသည္ အစစ္အေဆးမလုပ္ဘဲ ေတာင္းသေရြ႕ထုတ္ေပးသျဖင့္ ရပုိင္ခြင့္မရွိဘဲ စရိတ္ရသူမ်ားႏွင့္ ရပုိင္ခြင့္အလြဲသုံးစား လုပ္သူမ်ားရွိလာသည္။ အေခ်ာင္ႏႈိက္မႈကုိ သတင္းစာက ဖြင့္ခ်ေသာအခါ လႊတ္ေတာ္တရပ္လုံး ကသိကေအာက္ ျဖစ္ကုန္၏။ ဤျပႆနာကုိ အကုိင္အတြယ္မတတ္ေသာ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ႏုတ္ထြက္လုိက္ရ၏။ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ မုိင္ကယ္မာတင္ ႏုတ္ထြက္ရျခင္းသည္ အႏွစ္ (၃၀၀) ေက်ာ္တြင္ ပထမဆုံးေသာ အႀကိမ္ပင္ျဖစ္သည္။
ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္သည္ (၁၃) ရာစုအေစာပုိင္း (၁၂၁၅) ၌ ေပၚေပါက္သည္ဟု ဆုိသျဖင့္ (၇၉၄) ႏွစ္ သက္တမ္းရွိသည့္ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သန္႔စင္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနတုန္းျဖစ္၏။ စရိတ္စက အေခ်ာင္ႏႈိက္သူမ်ားသည္ အာဏာရေလဘာပါတီ၊ အတုိက္အခံကြန္ဆာေဗးတစ္၊ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကရက္တစ္ ပါတီ၀င္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီစနစ္ပါ သိကၡာက်လာသည္။ မိမိရရွိရေသာ မဲဆႏၵအခ်ဳိးအစားကိုလုိက္၍ ကုိယ္စားလွယ္တင္ေျမႇာက္ေသာစနစ္ကုိ တင္ျပလာၾကသည္။ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္၊ ပါတီစနစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္ သုံးခုစလုံး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ေျပာဆုိေနၾကပါၿပီ။
သတင္းလြတ္လပ္မႈအက္ဥပေဒအရ သတင္းစာက ေတာင္းဆုိသည္ကုိ လႊတ္ေတာ္က လုိက္ေလ်ာရသည့္အတြက္ အလြဲသုံးစားလုပ္မႈကုိ ျပည္သူမ်ား သိရွိရျခင္းျဖစ္သည္။ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ၌ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီစနစ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ တုိးတက္ေရးအတြက္ သတင္းစာက ၾကား၀င္ၿပီး ေ၀ဖန္သုံးသပ္ကာ က်ားကန္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဒီမုိကေရစီစနစ္၌ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာန၊ ဥပေဒျပဳေရးဌာန၊ တရားစီရင္ေရးဌာနႏွင့္ လြတ္လပ္ေသာ စာနယ္ဇင္းဟူ၍ မ႑ိဳင္ႀကီး (၄) ခုရွိသည္။ သတင္းစာကုိ စတုတၳမ႑ိဳင္ဟုေခၚသည္။ ဤမ႑ိဳင္ (၄) ခုသည္ သီးျခားလြတ္လပ္စြာ တည္ရွိၾကေသာ္လည္း တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္ထိန္းၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ တရားေရးဌာနလြတ္လပ္မႈသည္ အလြန္ အေရးႀကီး၏။
ဗမာစစ္အစုိးရသည္ ဤမ႑ိဳင္ႀကီး (၄) ခုစလုံးကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္၍ ျပည္သူလူထုကုိ အႏုိင္က်င့္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ ဒီမုိကေရစီ၏ အေျခခံတခုမွ်မရွိေသးပါ။ တုိင္းျပည္ဘ႑ာကုိ လုယက္ဖုိ႔သာသိေသာ စစ္အစုိးရသည္ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပ႐ုံႏွင့္ ဒီမုိကေရစီတည္ေဆာက္ႏုိင္သည္ဟု ယူဆေနသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပၿပီး ႏုိင္ငံေရး လြတ္လပ္မႈမရွိေသာ ႏုိင္ငံ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ အာဏာရအစုိးရ၏ ေဖာက္ျပန္မႈကုိ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ေသာ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္မႈသည္ ေရြးေကာက္ပြဲထက္ အေရးႀကီးသည္ဟု ယူဆသူမ်ားရွိသည္။ လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏုိင္ရေသာပါတီ အာဏာရလာ႐ုံႏွင့္ မၿပီးေသးပါ။ ယင္းပါတီႏွင့္အစုိးရကုိ ေစာင့္ၾကည့္မည့္ လြတ္လပ္ေသာ တသီးပုဂၢလ စာနယ္ဇင္းႏွင့္ တရားေသာဥပေဒကုိ က်င့္သုံးမည့္ တရားေရးဌာန ရွိရန္ လုိအပ္သည္။ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ တရားဌာန လြတ္လပ္မႈမရွိေသာ တုိင္းျပည္တြင္ ဒီမုိကေရစီလည္း မရွိႏုိင္ပါ။
စာနယ္ဇင္းႏွင့္တရားေရးဌာန လြတ္လပ္မႈမရွိဘဲ တည္ေထာင္ေသာ အစုိးရစနစ္သည္ “ကလက္တုိကေရစီ” Kleptocracy (ေခၚ) သူခုိးအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သာျဖစ္ေပသည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးေခတ္၌ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္သည္လည္း သူခုိးတမ်ဳိးျဖစ္လာသည္။ စီးပြားေရး တုိးတက္သကဲ့သုိ႔ အေခ်ာင္၀င္ႏႈိက္ေသာ အာဏာပုိင္သူခုိးလည္း မ်ားျပားလာ သည္။ အာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရွိသူသည္ ဘဏ္မွ ေငြေခ်းၿပီး ျပန္ဆပ္ေလ့မရွိပါ။ အလြဲသုံးစားလုပ္မႈျဖင့္ တ႐ုတ္အစုိးရအမႈထမ္းမ်ား အေရးယူခံရေသာ သတင္းကုိ ရွင္ဟြာသတင္း၌ မၾကာခဏ ေဖာ္ျပပါသည္။ ျပည္နယ္အစုိးရမ်ားတြင္ သူခုိးပိုမ်ားသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။
ကြန္ျမဴနစ္စီးပြားေရးက်င့္သုံးစဥ္က မခ်မ္းသာေသာ္လည္း အစုိးရဘ႑ာကုိ ခုိးယူမႈ၊ လုယက္မႈ အလြန္နည္းပါးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ (၃၀) မွစ၍ ေစ်းကြက္စနစ္ႏွင့္အတူ ကြန္ျမဴနစ္သူခုိးမ်ား ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ အစုိးရသည္ အစသာ႐ုိးၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူခုိးျဖစ္သြားေတာ့သည္။ သူခုိးလူတန္းစား သည္ ဒီမုိကေရစီကုိ မည္သည့္အခ်ိန္အခါတြင္မွ တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။
ဤပုိ႔စ္ရဲ႕အေပၚထင္ျမင္သုံးသပ္ခ်က္
Print this post
0 comments:
Post a Comment