၁၃၇၀ ျပည့္ႏွစ္၊ တပုိတြဲလဆန္း (၅) ရက္ ေသာၾကာေန႔။
“ပူေဇာ္ထိုက္သူပူေဇာ္မူမွတ္ယူမဂၤလာ”ဆိုတာဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးတမ်ိဳးတည္းရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့မဟုတ္ပါ။ ကမာၻ႔လူသားတရပ္လံုးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ပါတယ္။ ပူေဇာ္ထိုက္သူ မပူေဇာ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ လူ႐ိုင္းေတြ၊မယဥ္ေက်းသူေတြ၊ေအာက္တန္းက်သူေတြလို႔ဆိုရပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာေတြဟာပူေဇာ္ထိုက္သူပူေဇာ္ေရးမွာတာ၀န္ေက်ၾကပါရဲ႕လားဆိုတာကိုယ္ဘာသာအလြယ္နဲ႔စဥ္းစားႏိုင္ၾကပါတယ္။
ဒီႏွစ္မွာျမန္မာလူရည္ခၽြန္သံုးဦးတို႔ရဲ႕သက္တမ္းႏွစ္တရာျပည့္တဲ့အခါနဲ႔ႀကံဳႀကိဳက္ပါတယ္။ ပညာရွိစာဆို ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္၊သတင္းစာဆရာ၀တၳဳေရးဆရာႀကီးေမာင္ထင္၊ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔တို႔ဟာ ၁၉၀၉ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားၾကသူေတြျဖစ္လို႔ ဒီႏွစ္မွာ ဆရာႀကီးတို႔ရဲ႕သက္တမ္းဟာ (၁၀၀) ျပည့္ၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ဒါကို ျပည္တြင္းျပည္ပ လူငယ္ေတြ သတိျပဳမိၾကၿပီး ရာျပည့္ပြဲေတြလုပ္ၾကမယ္၊ ရာျပည့္စာအုပ္ေတြ ထုတ္ၾကမယ္လို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကိုၾကည့္ရင္ လူငယ္ေတြရဲ႕ လက္ရွိစိတ္ထားကို ခ်ီးက်ဴး၀မ္းေျမာက္ၾကရမွာျဖစ္သလို အနာဂတ္ အတြက္လည္း ၀မ္းသာရပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ မွတ္ခ်က္ျပဳမိန္႔ဆိုထားခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းဟာ အလြန္တန္ဖိုးရွိပါ တယ္။ “ကၽြႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ျမန္မာစာေပသမိုင္းဟာ ေက်းဇူးတရားႏွင့္ အစျပဳခဲ့တယ္” တဲ့။ ပုဂံေခတ္မွာ ျမန္မာ စာေပကို အပီအသ စတင္ေရးသားႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကာလမွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ ျမေစတီေက်ာက္စာ ေခၚ ရာဇကုမာရ္ေက်ာက္စာဟာ ဖခင္ကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့ စာျဖစ္ေၾကာင္း အမ်ားသိရွိၾကၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ရာဇကုမာရ္ဟာ သားအရင္းျဖစ္လို႔ ထီးေမြနန္းေမြကို ရထိုက္သူျဖစ္ေပမယ့္ သားရွိတာကို မသိေသးတဲ့ ဖခင္ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးက ေျမးျဖစ္သူ အေလာင္းစည္သူကုိ ထီးနန္းအေမြေပးလိုက္ခဲ့တယ္။
ဒီကတိကို မဖ်က္လိုတဲ့အတြက္ သားအရင္းကို လယ္ေျမဆု၊ ရြာစားၿမိဳ႕စားဆုေလာက္သာ ေပးႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားက ဖခင္ေက်းဇူးကို သိတတ္၊ ဆပ္ေပးတဲ့အျပင္ ဖခင္ခိုင္းေစသမွ်ကိုလည္း စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေတြ (ပိဋကတ္တိုက္ေတြ) တည္ေဆာက္ၿပီး၊ ပိဋကတ္ သံုးပံုကုိ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ေသခ်ာစစ္ေဆးေရးသားၿပီး လႉဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့စာေပသမိုင္းဟာ ေက်းဇူးတရားနဲ႔ စခဲ့တယ္လို႔ ဆရာႀကီးက မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
ခုေခတ္လူငယ္ေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတရားသိတတ္မႈ၊ ပူေဇာ္ထိုက္သူပူေဇာ္မႈအတြက္ သူတို႔ကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ေတြကို ပူေဇာ္ရင္း အားက်မႈေတြ ျဖစ္ထြန္းလာပါမယ္။
ကဗ်ာဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ဟာ ေခတ္သစ္ျမန္မာစာေပသမိုင္းမွာ အဓိကစာဆိုတဦးျဖစ္ပါ
တယ္။ ေက်းဇူးဆပ္လို႔ မကုန္ႏိုင္တဲ့ကေလးကဗ်ာ၊ ကေလးစာေပရဲ႕ ဖခင္တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသံုးဖတ္စာ၊ သက္ႀကီးဖတ္စာ၊ “အသံုးလံုး” ဖတ္စာျပဳစုေရးနဲ႔ စြယ္စံုက်မ္း ျပဳစုေရးတုိ႔မွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဘိဓာန္ျပဳစုေရးကိုလည္း တသက္လံုးဘ၀ကို ျမႇဳပ္ႏွံၿပီးလုပ္ခဲ့တာပါ။
ဒီေခတ္ဟာ ျပည္သူေတြ အဖိႏွိပ္ခံေနရတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြဘက္က တသက္လံုး ရပ္တည္သြားတဲ့အတြက္ ျပည္သူခ်စ္အမ်ိဳးသားစာဆိုႀကီး အျဖစ္ ျပည္သူေတြေလးစားခ ဲ့ ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
စာေရးဆရာသတင္းစာဆရာႀကီးေမာင္ထင္ဟာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္နဲ႔ အတူတကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရၿပီး ဂႏၳေလာကမွာလည္း အဂၤလိပ္-ျမန္မာႏွစ္ဘာသာနဲ႔ စာေရးခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ျပင္ပေရာက္ၿပီး ၿမိဳ႕အုပ္ျဖစ္မွ “ၿမိဳ႕အုပ္မင္းဘံု႐ံုကဗ်ာမ်ား” ကို လူထုဦးလွရဲ႕ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္စမ္းေခတ္စာဆိုေတြထဲက ၀တၳဳရွည္ေရးသူအျဖစ္ “ငဘ၀တၳဳ” နဲ႔ မွတ္တိုင္ထူခဲ့ပါတယ္။
သတင္းစာဆရာမ်ားဥကၠ႒၊ စာေရးဆရာမ်ား အသင္းဥကၠ႒၊ အသံလႊင့္ဌာနၫႊန္ၾကားေရး၀န္ စသျဖင့္ တာ၀န္မ်ားလည္း ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးစာေပအျဖစ္ ေယာမင္ႀကီးအတၳဳပၸတိၱႏွင့္ ရာဇဓမၼ သဂၤဟက်မ္းတို႔ကို ျပဳစုတည္းျဖတ္ျခင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို “ႏိုင္ငံေရးသုခမိန္” အျဖစ္ ေလ့လာ ေရးသားခဲ့ျခင္းတုိ႔ဟာ ထူးျခားတဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဦးသန္႔ကေတာ့ပန္းတေနာ္ဦးသန္႔ရယ္လို႔စာနယ္ဇင္းေလာကမွာထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။ဂႏၳေလာကေခတ္ကတည္းက စာေပေရးသားခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကုလသမဂၢမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တဦး အျဖစ္သာမက အာရွတိုက္သားတဦးအေနနဲ႔အဦးဆံုးေပါက္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီးကမာၻ႕ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥေတြကို ဣေႃႏၵရရ ေျဖရွင္းဦးေဆာင္ခဲ့သူတဦးအျဖစ္ကုလသမဂၢရဲ႕အထင္ရွားဆံုးေခါင္းေဆာင္၊ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီး ရယ္လို႔ အမ်ားက သိျမင္ေလးစားတာကို ခံယူခဲ့ရသူျဖစ္ပါတယ္။
“စာေပဂ်ာနယ္”မွာဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအစေလးစားထိုက္တဲ့စာေပေခါင္းေဆာင္ ႀကီးေတြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔စာေပဆိုင္ရာ အထူးထုတ္ေတြကို အယ္ဒီတာေမာင္ေသြးသစ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးသလို၊ ခုအခါ ေမာင္စိမ္းနီ၊ ေမာင္တင္သစ္ စတဲ့အယ္ဒီတာေတြက “ပိေတာက္ပြင့္သစ္” ၊ “ျမန္မာသစ္” မဂၢဇင္းတို႔မွာ ျပဳစုေဖာ္ထုတ္ေနၾကတာေတြဟာလည္း အလြန္ေကာင္းပါတယ္။
ဂ်ပန္ကမိုးေသာက္ၾကယ္၊အာဟာရ၊အလင္းအိမ္၊ ေမခ စတဲ့စာေစာင္ေတြ၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက မာယာမဂၢဇင္း၊သစၥာမဂၢဇင္းနဲ႔မိုးမခ၊ယေန႔ဗမာစတဲ့ကြန္ပ်ဴတာမဂၢဇင္းေတြထဲမွာလည္းအလားတူ လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့ “ပင္မေရစီး” နဲ႔ “ျပင္ပေရစီး” ေပါင္းစပ္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
ျပည္ပမွာျပည္တြင္းထက္ေကာင္းတာကစာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရွိျခင္းပါပဲ။ ျပင္ပမွာက ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ၊ ဦး၀ိစာရ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗိုလ္လက်္ာ၊ ဦးႏု၊ ဦးသန္႔၊ တင္မိုး၊ ၾကည္ေအာင္၊ ကိုေလး (အင္း၀ဂုဏ္ရည္) စတဲ့ ျပည္တြင္းမွာ စစ္အစိုးရက ပိတ္ဆို႔တားျမစ္ထားတဲ့အေၾကာင္းအရာ၊ အတၳဳပၸတၱိေတြကို ေရးသင့္ေရးထိုက္တာ ျပည့္စံုေအာင္ ေရးလို႔ရပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ သမိုင္းတို႔၊ စာေပတို႔မေလ့လာမထိေတြ႕ခဲ့ရဖူးတဲ့ျပည္ပေရာက္ျမန္မာလူငယ္ေတြဟာသမိုင္း၀င္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြအေၾကာင္းကို အက်ယ္အျပန္႔ သိရွိခြင့္ရလာခဲ့ၾကပါတယ္။
ဂ်ပန္မွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြ၊ တိုင္းရင္သားေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားရွိလာတယ္။ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြကလည္းျမန္မာေတြကိုေဆြမ်ိဳးလိုကူညီၾကတာေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ရပါတယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္္ ျမန္မာလူငယ္ေတြက ႏွစ္စဥ္စာေပေဟာေျပာပြဲ အႀကီးအက်ယ္လုပ္ပါတယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ အဂၤလန္၊ ေနာ္ေ၀၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီ၊ ၾသစေၾတးလ်ကို ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြထက္ လုပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ အဖြဲ႕ကြဲေနရင္လည္း တူတာတြဲလုပ္ၾကပါတယ္။ ကိုရီးယား (ေတာင္) နဲ႔ စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာေတြလည္း ပိုလို႔လုပ္ေဆာင္လာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
မႏွစ္က စာဆိုေတာ္ေန႔မွာ ဂ်ပန္က ဆရာေဇာ္ဂ်ီရာျပည့္ပြဲလုပ္တယ္။ ဒီႏွစ္ ၂၀၀၉ မွာေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေလးတခုလုပ္ၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္နဲ႔ဦးသန္႔ ရာျပည့္ပြဲ လုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း၀င္ မဟုတ္သူေတြေရာ ပူးေပါင္းလုပ္ၾကမယ္။ ျပည္တြင္းက စာေရးဆရာေတြကို ဖိတ္လို႔ရရင္ ဖိတ္ၾကမယ္။ ျပည္ပေရာက္စာေရးဆရာေတြ၊ စာေပ ပညာရွင္ေတြကိုဖိတ္ၿပီးစာတမ္းဖတ္ပြဲေတြလုပ္ၿပီးစာအုပ္ထုတ္ၾကမယ္။စာတမ္းေပါင္းခ်ဳပ္ေတြထုတ္ၾကမွလည္း အဖတ္တင္မွာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြကို ပီတိျဖစ္မိလို႔ ေ၀မွ်လိုက္တာပါပဲ။
ေမာင္စြမ္းရည္္ / ၂၆ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၉
ေခတ္ၿပိဳင္မွ ကူးယူေဖၚျပသည္။
ဤပုိ႔စ္ရဲ႕အေပၚထင္ျမင္သုံးသပ္ခ်က္
Print this post
0 comments:
Post a Comment