ကေလးဘဝကေန ၾကီးလာတဲ့အထိ ကံၾကမၼာဆိုးၾကီးက မိုက္ကယ္အပါးမွာ အရိပ္လိုလိုက္ေနခဲ့တယ္။ မိုက္ကယ္ ၄ႏွစ္အရြယ္မွာ မေတာ္တဆ ယာဥ္တိုက္မႈေၾကာင့္ မိဘႏွစ္ပါးဆံုးခဲ့ရတယ္။ သူ႔ကိုေခၚယူ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ဦးေလးကလည္း သူ႔အေပၚ မေကာင္းရွာဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ျခားကေလးေတြထက္ မိုက္ကယ္ပိုသိတတ္နားလည္ခဲ့တယ္။ ပိုၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ နာမည္ၾကီး တကၠသိုလ္တစ္ခုကေန
ဘဲြ႔ရေအာင္ သူသင္ယူခဲ့တယ္။
သူေက်ာင္းျပီးတဲ့ႏွစ္မွာပဲ သူတို႔ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလုံး စီးပြားေရးကပ္ဆိုက္ခဲ့တယ္။ အလုပ္တစ္ခုကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာခဲ့ေပမယ့္
အရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။ မိုက္ကယ္စိတ္ပ်က္ အားငယ္ေနခ်ိန္မွာ မိုက္ကယ္အေပၚေကာင္းတဲ့လူဆိုလို႔ ဆံပင္ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ အသက္၆ဝေက်ာ္အိမ္ရွင္အဘြားၾကီးပဲ ရွိခဲ့တယ္။ အဘြားအိုဟာ မိုက္ကယ္ အိမ္ျပန္လာတိုင္းေခၚေျပာႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့အျပင္ ေသာ့ကိုယ္စီရွိရက္နဲ႔ မိုက္ကယ္အတြက္တံခါးထဖြင့္ေပးတတ္တယ္။
မိုက္ကယ္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္တိုင္း အဘြားအိုက "ကိစၥကထင္သလိုမဆိုးႏိုင္ပါဘူး။ အရာအားလံုး ေကာင္းသြားမွာပါ" လို႔
အျမဲႏွစ္သိမ့္တတ္တယ္။ အဘြားအိုႏွစ္သိမ့္တာေတြကို မိုက္ကယ္ခံစားမိေပမယ့္အေျခအေနဆိုးတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို အဘြားအို သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔မိုက္ကယ္ေတြးမိတယ္။ ေန႔တိုင္း အဘြားအိုလို ဘာမွမလုပ္ဘဲ လမ္းမဘက္ကယာဥ္သြားယာဥ္လာေတြကို ထိုင္ေငးေနရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔လည္း ေတြးမိျပန္တယ္။ဆူညံလႈပ္ရွားေနတဲ့ လူေတြကို ထိုင္ေငးရရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္လို႔
မိုက္ကယ္ထင္ခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ လမ္းဘက္ကို အာရုံစိုက္ျပီး ၾကည့္ေနတဲ့ အဘြားအိုကိုမိုက္ကယ္ေတြ႔ေတာ့ "သူဘာေတြ ၾကည့္ေနပါလိမ့္? သူ႔အေတြးထဲမွာ
ဘာေတြထည့္ထားပါလိမ့္? ယာဥ္သြားယာဥ္လာကလဲြလို႔ ဘာထူးျခားခ်က္မွမရွိတဲ့လမ္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ၾကည့္ေနပါလိမ့္" လို႔ ေတြးမိျပီး အဘြားအိုကိုေမးလိုက္တယ္။
"အဘြား.. လမ္းမဘက္ကုိ ေန႔တိုင္း အဘြားဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ? ဘာအဓိပၸါယ္ေတြ ရွိလို႔လဲ"
"အဓိပၸါယ္ရွိတာေပါ့ လူေလး.. ေဟာဟို မီးပိြဳင့္က ေန႔တိုင္းလူေတြျဖတ္သန္းၾကတဲ့ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ ဘဝခရီးစဥ္ေတြကို ေရးမွတ္ခဲ့တယ္ေလ"
"ဒါေပမယ့္ မီးပိြဳင့္ပဲေလ.. ဘာမ်ား ၾကည့္စရာရွိလို႔လဲ"
"အဘြားေျပာတာကို လူေလး သေဘာမေပါက္ေသးဘူး။ လူ႔ဘဝဟာလည္းမီးပိြဳင့္တစ္ခုလိုပါပဲ။ နီလိုက္၊ ဝါလိုက္၊ စိမ္းလိုက္နဲ႔။
နီတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ လႈပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ လႈပ္လိုက္တာနဲ႔ မေတာ္တဆမႈေတြျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ စိမ္းတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ဘာအတားအဆီးမွ မရွိဘူးဘဲအဆင္ေျပေနေရာ"
"အေဝးကေနၾကည့္ရင္ စိမ္းေနတဲ့မီးက အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ေမာင္းလာတဲ့ကားတစ္စီး အနီးနား ေရာက္လာရင္ ႐ုတ္တရက္ နီသြားႏိုင္တယ္။ အေဝးကၾကည့္ရင္ မီးနီပဲ ဒါေပမယ့္ အနီးနားေရာက္လာရင္ စိမ္းသြားႏိုင္တယ္။တစ္ခ်ဳိ႔ကားက လမ္းဆံုတုိင္းမွာ မီးနီမိႏိုင္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔ကားကလမ္းဆံုတိုင္းမွာ မီးစိမ္းနဲ႔တိုးႏိုင္တယ္။ မီးနီပဲမိမိ၊မီးစိမ္းပဲတိုးတိုး လူေတြက အဲဒီေနရာကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ကိုယ္လိုရာကို
ခရီးဆက္ၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား..? ဒီလိုေျပာင္းေနတဲ့ မီးစိမ္း၊မီးနီေတြရွိလို႔ လူေတြဟာ ဘဝရဲ႕ေျခလွမ္း အေႏွးအျမန္ကို လိုက္ညိႇၾကတယ္။ ဒါမွ အေရာင္စံုတဲ့ ဘဝရဲ႕ အရသာကို ခံစားလို႔ရမွာ... မီးနီတစ္ခါမိရံုနဲ႔ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ရမလဲ? မီးစိမ္းတစ္ခါၾကံဳရံုနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ရမလဲ? "
အဘြားအိုရဲ႕ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတဲ့ စကားကို မိုက္ကယ္တေျဖးေျဖးသေဘာေပါက္ နားလည္လာခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္မွာ သူ႔ဘဝဟာ မီးနီမိေနတဲ့အခ်ိန္၊မီးစိမ္းမယ့္အခ်ိန္လည္း ရွိႏိုင္ေသးတယ္လို႔ ေတြးျပီး အသစ္တစ္ဖန္ျပန္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ မိုက္ကယ္ အသက္ ၄ဝမွာ အေမရိကားက နာမည္ၾကီး ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီတစ္ခုကိုတည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ ေဟာေျပာပဲြမွာ
မိုးျခိမ္းသံအလား လက္ခုပ္သံၾကားက အိမ္ရွင္အဘြားၾကီးရဲ႕ စကားေတြကိုသူမေမ့ခဲ့ဘူး။ "ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ မီးစိမ္းနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ပါတယ္" လို႔ သူ
ညင္ညင္သာသာေျပာခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင္ခ်ိန္မွာ ဘဝလမ္းမွာ မီးနီရွိႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ႔။ ႐ႈံးနိမ့္ခ်ိန္မွာ ဘဝလမ္းရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ မီးစိမ္းရွိႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ။
သူေယာင္မယ္ ေပးပုိ႔ေသာ လန္ဒန္ေရာက္ သူငယ္ခ်င္းမွပင္ ေပးပုိ႔သည္။
ဤပုိ႔စ္ရဲ႕အေပၚထင္ျမင္သုံးသပ္ခ်က္
Print this post
0 comments:
Post a Comment