ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္......
ကိုယ္နွင့္အတူ ရွိေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အစားအေသာက္ ေကာင္းမ်ားကို ကိုယ့္အတြက္ အျမဲခ်န္ထားတတ္ျပီး ရာသီဥတုေအးလွ်င္
အေႏြးထည္ထပ္ဖို႔၊ အျပင္ထြက္လွ်င္ အစစအရာရာ သတိနွင့္ေနဖို႔ ဂ႐ုတစိုက္ အျမဲမွာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုအေျပာမ်ားကို
ကိုယ္ကနားပူသည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္မူ ေႏြးေထြးေသာေမတၲာကို ခံစားရသည္။ ကိုယ္႔မုန္႔ဖိုးလိုေသာအခါ
လက္ျဖန္႔ေတာင္းလွ်င္ ပိုက္ဆံရွာရသည္မွာ မည္မွ် ခက္ခဲေၾကာင္း၊ ပိုက္ဆံ၏ တန္ဖိုးကို ေျပာျပတတ္သည္။ ပါးစပ္က တပ်စ္
ေတာက္ေတာက္ ေရရြတ္ေနေသာ္လည္း လက္က ပိုက္ဆံကမ္းေပးေနတတ္သည္။
ထိုလူမ်ဳိးကုိ မိဘ ဟုေခၚသည္။
ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္......
အမွားအမွန္ ခဲြျခားသိျမင္ေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမတတ္ျပီး သားသမီး အရင္းခ်ာကဲ့သို႔ ပဲ့ကိုင္လမ္းညႊန္တတ္သည္။ စည္းကမ္းေတြ
ခ်မွတ္ေပးတတ္ျပီး ဗဟုသုတမ်ားကို မွ်ေ၀ေပးတတ္သည္။ ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းျခင္းမွာလည္း လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေစခ်င္ေသာ
ေစတနာသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ ထိုလူမ်ဳိးကို ဆရာ ဟုေခၚသည္။
ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္......
တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္နွင့္ရန္ျဖစ္တတ္ျပီး စကားနိုင္လည္း လုတတ္ေသးသည္။ ကိုယ့္ေ၀စုကို လုစားတတ္ျပီး မိဘကိုလည္း အတိုင္အေတာ
လုပ္တတ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ကို တစ္ျခားလူမ်ားထက္ ပိုခ်စ္ျပီး ပိုဂရုစိုက္တတ္သည္။ အေရးၾကံဳပါကေသြးနီးၾကသည္။
ထိုလူမ်ဳိးကို ေမာင္နွမ ဟုေခၚသည္။
ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္.....
မေတြ႔ မျမင္ရလွ်င္လြမ္းေနတတ္ျပီး ေတြ႔ျပန္လွ်င္ရင္ေတြခုန္ကာ ဆံြအေနတတ္သည္။ စိတ္ထဲ၊ အေတြးထဲတြင္ အျမဲလႊမ္းမိုးေနတတ္ျပီး
နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္လည္း အိပ္မက္ထဲအထိ ၾကီးစိုးေနတတ္သည္။ ကိုယ့္အတြက္ အလွပဆံုးနွင့္ အခ်ဳိျမိန္ဆံုး
ပန္းသီးေလး တစ္လံုးလိုပင္။ ထိုလူမ်ဳိးကုိ ခ်စ္သူ ဟုေခၚသည္။
ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္.....
တျခားလူ မသိေသာ ကိုယ္၏လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားကို သူသိသည္။ ကိုယ္စာမရေသာ အခ်ိန္တြင္ ရွင္းျပတတ္ျပီး ကိုယ္အမွားလုပ္မိေသာ
အခ်ိန္တြင္ ကိုယ့္ဘက္မွ ရပ္တည္ျပီး ၀န္ခံေပးတတ္သည္။ အားငယ္ေသာ အခ်ိန္တြင္ အားေပးတတ္ျပီး ၀မ္းနည္းေနသည့္
အခ်ိန္မ်ားတြင္ နွစ္သိမ့္တတ္သည္။ ကိုယ္အဆင္ေျပလွ်င္ သူ႔ကို ေမ့ေနတတ္ျပီး အဆင္မေျပေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကိုယ္ရင္ဖြင့္သမွ်ကို
စိတ္ရွည္ရွည္ နားေထာင္ေပး တတ္သည္။ ကိုယ္နွင့္အတူရွိေနမည့္ အခ်ိန္မ်ားက ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ထက္ပင္ ၾကာရွည္ခိုင္ျမဲတတ္သည္။
ထိုလူမ်ဳိးကို သူငယ္ခ်င္း ဟုေခၚသည္။
ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္.....
မိဘ၏ဆိုဆံုးမမူနွင့္ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၲာေအာက္တြင္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ ဆရာမ်ား၏ သြန္သင္ဆံုးမမႈ ေအာက္တြင္ အမွားအမွန္ကို
ခဲြျခားတတ္လာခဲ့သည္။ ေမာင္နွမမ်ား၏ ခ်စ္ခင္မႈေအာက္တြင္ စည္းလံုးျခင္းေတြ ရယူတတ္လာခဲ့သည္။ ခ်စ္သူ၏ ၾကင္နာယုယမႈ
ေအာက္တြင္ အခ်စ္စစ္ကို ရွာေဖြတတ္လာခဲ့ျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ကူညီမူေအာက္တြင္ ဘ၀၏ တက္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္တတ္လာခဲ့သည္။
ထိုသူမ်ားသည္ ကိုယ့္ဘ၀ထဲသို႔ ဧည့္သည္တေယာက္လို ၀င္လာၾကသည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထြက္သြားၾကသည္။ သူတို႔သည္ ဘ၀ကို
အသိဉာဏ္နွင့္ ဗဟုသုတ တိုးပြားေအာင္ ကူညီေပးၾကသည္။ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္မူမ်ားျဖင့္ စိုျပည္ေစခဲ့သည္။ ထိုသူမ်ားကို
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲေျပာဖို႔ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေမ့ေနတတ္သည္။ ထိုလူမ်ဳိးမွာ မိမိကိုယ္တိုင္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ဤပုိ႔စ္ရဲ႕အေပၚထင္ျမင္သုံးသပ္ခ်က္
Print this post
0 comments:
Post a Comment